Χαρούμενοι έρωτες δεν υπάρχουν.
Κρίμα!
Μάλιστα, όσο πιο βαθιά είναι αληθινοί
τόσο είναι και πιο οδυνηροί,
γιατί έχουνε μια γεύση από τον ίδιο τους το θάνατο
και την πάλη να ξεφύγεις απ’ αυτόν.
Κι ακόμα,
ζωντανεύουν μια απέραντη νοσταλγία για κάτι άλλο,
κάτι που ζητάς απελπισμένα και δεν βρίσκεις
και λες «ο έρωτας πρέπει να’ ναι» και βουλιάζεις.
Κι ύστερα φοβάσαι τον πόνο που θα φέρει καθώς φεύγει,
που ‘ναι άγριος και βαθύς,
είναι απίστευτα δυνατός και τα κατακαίει όλα.
Κι ύστερα τίποτα. Κενό.
Ένα κενό από φως· ένα κενό μνήμης.
Αυτός ακριβώς ο φόβος του άγιου πόνου και του τίποτα
είναι που τα στοιχειώνει όλα·
κι αν δεν τον σβήσεις θα ερωτευτείς ξανά.
………………………………………………….
…Μέσα από τις σχέσεις, το αίσθημα του ανικανοποίητου είναι που γεννά την αβεβαιότητα, όχι η αγάπη· κι αυτή η αβεβαιότητα θρέφει την κτητικότητα, τη ζήλια, το φόβο. Σ’ αυτή την κτητικότητα, σ’ αυτή την εξάρτηση υπάρχει μια ψεύτικη αίσθηση ενότητας που συντηρεί και θρέφει την προσωρινή αίσθηση ότι όλα πάνε καλά· αλλά αυτό δεν είναι αγάπη, γιατί μέσα της υπάρχει εσωτερικός φόβος και καχυποψία…
Κρισναμούρτι,Έκτη Ομιλία, Οχάι, 1944
Από το βιβλίο του Νίκου Πιλάβιου «Το χαμένο κλειδί του έρωτα»
«Το χαμένο κλειδί του έρωτα», είναι ο τίτλος του βιβλίου και είναι μια συλλογή από ποιήματα που μιλούν για τον έρωτα και για την αγάπη.
Αυτό το βιβλίο όμως έχει και ένα άλλο εξαιρετικό ενδιαφέρον, αντικριστά με κάθε ποίημα, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει αποσπάσματα, του τι έχει πει ο Κρισναμούρτι για τον έρωτα, όπως και για την αγάπη.
Πόσο αληθινά λόγια! Όχι ο έρωτας δεν μπορεί να περιέχει χαρά! Ο πραγματικός έρωτας είναι φλόγα που σε καίει, είναι αυτοκαταστροφή είναι η τέχνη του να φεύγεις…
τι υπεροχο~~~~~~~~~~~~~~~~~~!!!!
ευχαριστω πολυ και σας ευχομαι καλη και δημιουργικη Χρονια 🎄🎵
Καλή χρονιά να έχουμε Φανή!
«έχω μπερδέψει πολλές φορές στη ζωή μου τον έρωτα με την αγάπη μέχρι του σημείου να τα θεωρώ ένα…δεν είμαι και σίγουρος αν ακόμη τα έχω ξεμπερδέψει!
αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ερωτεύομαι πολύ εύκολα και νιώθω τότε να έχω φτερά ,να μην πατάω στη γη, να νομίζω ότι έχω μια αγκαλιά που τους χωράει όλους…έπειτα σκάω στο έδαφος με τα μούτρα και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε πώς από τη μια κατάσταση πέρασα στην άλλη…
ο έρωτας μπορεί να μας οδηγήσει στην αγάπη …ίσως μόνο αυτός μπορεί αφού καταφέρνει και φτάνει ένα σκαλοπάτι κάτω από αυτή και δεν τη βλέπει …και γιατί δεν τη βλέπει;
ψάχνουμε για να βρούμε και να κρατήσουμε και όχι να δούμε και να ζήσουμε! χρειαζόμαστε το πάθος του ερωτευμένου αυτό που αφανίζει την εικόνα του εγώ και μας κάνει να είμαστε ο αγαπημένος…αυτό το πάθος όταν υπάρχει μπορεί για μια στιγμή να σε οδηγήσει στην είσοδο του ιερού… αλλά πρόσεξε μην χτυπήσεις την πόρτα γιατί πόρτα δεν υπάρχει…δεν είσαι εσύ αυτός που θα μπει…»Αυτό είναι ένα σχόλιο (από εναν μπλογκερ) που μου άρεσε πολύ και το αναφέρω έτσι για την ιστορία!
Καλή χρονιά σου εύχομαι cocooning cat!
ΣΑΒΒΑΤΟ, 5 ΜΑΙΟΥ 1998
Δεν υπάρχει ο «ερωτευμένος» σαν αληθινή οντότητα, υπάρχει μόνο σκέψη που κάνει τον έρωτα να μοιάζει με αγάπη κι έτσι κατασκευάζει τον ερωτευμένο. Σαν τον τρελό που η πραγματικότητά του είναι ότι είναι ο Μέγας Ναπολέοντας, πράγμα που τον κάνει να φέρεται σαν κι εκείνον, οπότε βάζει το χέρι στην κοιλιά του, φωνάζει τη Ζοζεφίνα, κάνει συμβούλια με τους στρατηγούς του κ.λπ. αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ο Μέγας Ναπολέων. Έτσι και η σκέψη κατασκευάζει τον ερωτευμένο, που νομίζει ότι αγαπάει, ενώ είναι απλώς ερωτευμένος. Δηλαδή, κατασκευάζει μία πραγματικότητα, που φέρνει κάποια υπαρκτά αποτελέσματα στη συμπεριφορά του, αλλά που δεν είναι αλήθεια αυτό που νομίζει. Δηλαδή, ό,τι νοιώθει δεν είναι αγάπη.
Προσπαθώ να ανακαλύψω, να παρακολουθήσω τη διαδικασία κατασκευής του ερωτευμένου σαν μια οντότητα διαφορετική από την «κανονική», που «γεννιέται» με την εμφάνιση του έρωτα και «πεθαίνει» μαζί του: Φαίνεται πως η αγάπη βρίσκεται, κατά κάποιο τρόπο, μέσα στον καθένα μας — παντού! Αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους σ’ αυτό, μάλλον βρίσκεται στο πόσο βαθιά «θαμμένη» είναι στον καθένα· στο πόσες πιθανότητες, πόσα περιθώρια έχει αφήσει ο καθένας να «εκδηλώνεται» λιγότερο, περισσότερο ή και καθόλου. Τώρα: φαίνεται ότι υπάρχουν κάποια λίγα πρόσωπα στη ζωή μας, που όταν τα συναντάμε, χωρίς να το θέλουμε, έλκουμε το ένα πρόσωπο το άλλο, καθώς μοιάζει να δημιουργείται ανάμεσά μας , από διάφορα στοιχεία που έχουμε ο καθένας: δέρματος, μυρωδιάς, χρώματος, ήχου φωνής, γεύσης, ίσως ζωδίου ή ίσως και επαφής σε προηγούμενες ζωές, αν υπάρχει αυτό που λένε μετενσάρκωση. Μοιάζει, λοιπόν, να δημιουργείται ένα είδος «χημείας» που ανοίγει -ξαφνικά και με δύναμη, σχεδόν «βίαια»- ένα παράθυρο στην αγάπη, που όμως το κλείνουμε καθώς ο νους, γαντζώνεται στον έρωτα, ύστερα εστιάζει τον έρωτα στο συγκεκριμένο πρόσωπο, για να τον συνδέσει τελικά με το σεξ που παίρνει έτσι μία επιπλέον ή μία άλλη διάσταση από εκείνη της καθαρής, απλής, βαθιάς, φυσικής λειτουργίας και γίνεται ψυχολογική ανάγκη, για να δημιουργήσει τελικά τον «ερωτευμένο». Όλα γίνονται με απίστευτη ταχύτητα, σε ελάχιστα μη συνειδητά, κλάσματα δευτερόλεπτου, από μία πολύ λεπτή, γρήγορη και βαθιά σκέψη, αιώνες εξασκημένης σ’ αυτό, και μετά… τέλος: η αγάπη έχει υποκατασταθεί· έχει πάρει «λάθος στροφή».
Αυτό σημαίνει ότι ο έρωτας είναι σκέψη, δηλαδή μνήμη — ανάμνηση εκείνης της αγάπης που εμφανίστηκε για δευτερόλεπτα. Κι αυτό, ίσως, εξηγεί το γεγονός ότι κάποια στιγμή -και πάντα- ο έρωτας τελειώνει. Ενώ η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ.
ΤΡIΤΗ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1998
Ο έρωτας είναι αγάπη που έχασε το δρόμο της. Η αγάπη υπάρχει εκεί για όλους, δίχως να ανήκει σε κανέναν· η οικειοποίησή της είναι έρωτας. Ο έρωτας, στέκεται ένα σκαλοπάτι πριν από την αγάπη χωρίς να μπορεί να τη δει. Μοιάζει να είναι δύναμη που έχει σχέση με τούτο το χώρο ανθρώπινων σχέσεων που είναι μέσα στον πόνο, στη θλίψη και ίσως στην ευτυχία, αλλά όχι στη Χαρά. Η Χαρά ανήκει στην αγάπη. Την αγάπη δεν μπορείς να την οικειοποιηθείς. ‘Η «μπαίνεις» σ’ αυτήν ή τίποτα. Η αγάπη φαίνεται να είναι «άλλου χώρου» από τούτον, μοιάζει να είναι γέφυρα με κάποιον άλλο χώρο από τούτο. Η αγάπη δεν σκέφτεται, δεν χαίρεται, δεν κλαίει, δεν αγωνιά, δεν επιθυμεί· είναι απλώς «εκεί» και περιμένει να σε πλημμυρίσει. Δεν μπορείς «να την κάνεις» τίποτα. Εκείνη «σε κάνει». Δεν είναι συναίσθημα, είναι κατάσταση.
Τον έρωτα μπορείς να τον οικειοποιηθείς· να τον εστιάσεις σε ένα πρόσωπο· να τον περιορίσεις σε ένα πρόσωπο· να νομίσεις ότι είναι ιδιοκτησία σου το άλλο πρόσωπο· ότι σε ένωσε για πάντα με το άλλο πρόσωπο, με εκείνο το «άλλο» που αναζητάει η καρδιά σου. Απίστευτη πλάνη! Από τη στιγμή που η αγάπη χάσει το δρόμο της και γίνει έρωτας, είναι απλώς συσσώρευση μνήμης. Με αυτή τη μνήμη δένεσαι και βουλιάζεις στα σκοτάδια του έρωτα: την εξάρτηση, την ιδιοκτησία, το φόβο, τη ζήλια, τον ανταγωνισμό, την αβάσταχτη θλίψη, την αυτοκτονία ή το φόνο καμιά φορά εξαιτίας ακριβώς της άρνησης ν’ αφήσεις τον ερωτικό δεσμό να πεθάνει! Τα σκοτάδια του έρωτα είναι μνήμη. Γι’ αυτό είναι σκοτάδια. Αν ήταν ζωντανό παρόν που πεθαίνει την κάθε στιγμή, θα ήταν φως.
Βγήκα από το σκοτάδι. Χωρίς να κάνω τίποτα. Αφημένος να βουλιάξω ως στον πάτο — δίχως να το θέλω, αλλά και χωρίς να αντιστέκομαι. Αφημένος στον πόνο, στη ζήλεια, στην ανασφάλεια, στις ενοχές, στον εξευτελισμό, στην αυτολύπηση, στην χαμηλή αυτοεκτίμηση, με μια παράξενη, όλο και αυξανόμενη, επίγνωση. Και να: η θέα πάνω από την κορφή του λόφου είναι μαγευτική! Και ξαφνικά η μνήμη έσβησε. Είμαι εδώ. Εκείνη η γυναίκα είναι εκεί· τυλιγμένη με μια βαθιά διακριτική φιλία πια. Ξέρω κάθε λεπτό της ιστορίας. Αλλά καθώς θυμάμαι τα γεγονότα, μέσα μου δεν υπάρχει κανένα από τα συναισθήματα που τα συνόδευαν. Το όνομά της δε γεννάει καμιά μαζοχιστική συγκίνηση. Οι εικόνες δεν γεννούν κανενός είδους συναισθηματική αντίδραση. Σαν να παρατηρώ τον μηχανισμό ενός ρολογιού για να δω πώς δουλεύει. Είναι απίστευτο! Σαν να είναι η ιστορία ενός άλλου. Γοητευτική, έντονη, αλλά άλλου -κάποιου που πέθανε.
Η μνήμη σβήστηκε. Μόνη της. Χωρίς προσπάθεια. Σαν κάποιος να τράβηξε το καλώδιο του κομπιούτερ από την πρίζα!
Το «σβήσιμο της ψυχολογικής μνήμης» για το άλλο πρόσωπο και τη σχέση μαζί του, έχει γίνει. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει από τον καθένα. Είναι εκεί για τον καθένα. Σε περιμένει να ανακαλύψεις μόνος σου πώς μπορεί να συμβεί, γιατί αυτό το σβήσιμο της ψυχολογικής μνήμης δεν μπορείς να το κάνεις ή να το προκαλέσεις, αλλά απλώς να το αφήσεις να συμβεί. Και η χαρά και η ελευθερία που εκλύονται από την ανακάλυψη αυτή είναι κάτι απίστευτο!
Η «θέα πάνω από την κορφή του λόφου» είναι μαγευτική!
Αν μπορούσα να τη δείξω και σ’ άλλους… Τι τέλεια έλλειψη κάθε συναισθηματισμού, κάθε συγκίνησης! Απίστευτη χαρά!…
Είναι δυο αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός καλού φίλου που αξίζουν την προσοχή μας!