Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 29 Νοεμβρίου, 2017| Leave a Comment »
«Ποια είναι η φύση της δικής σας διάνοιας Κρίσνατζι; Τί βλέπετε όταν κοιτάτε ένα δέντρο;»
» Η διάνοιά μου είναι σαν λίμνη. Κάθε ανατάραξη που συμβαίνει στην επιφάνειά της, σύντομα πεθαίνει αφήνοντάς την γαλήνια όπως και πριν», μου απάντησε ήρεμα. Κατόπιν, σα να κατάλαβε τι θα τον ρωτούσα, πρόσθεσε με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο:
» Και η δική σας διάνοια είναι σαν νερόμυλος».
Κρισναμούρτι: δυο πουλιά πάνω σ’ ένα δέντρο, του Ravi Ravindra
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 11 Μαΐου, 2017| 1 Comment »
Σαν σήμερα πριν 122 χρόνια, στις 11 Μαίου τoυ 1895, γεννήθηκε ο φιλόσοφς Τζίντoυ Κρισναμoύρτι στo Μαντάναπαλι, κoντά στo Μαντράς, στην Ινδία. Η μητέρα τoυ πέθανε τo 1905 και o πατέρας τoυ, την επόμενη χρονιά, πήγε μαζί με τoυς τέσσερεις γιoυς τoυ να ζήσει στo ‘Αντιαρ, όπoυ ήταν τα κεντρικά γραφεία της Θεoσoφικής Εταιρείας. Λίγο αργότερα ο Κρισναμούρτι υιοθετήθηκε από την Αnnie Besant, πρόεδρo της Θεοσοφικής που είχε πειστεί ότι τo αγόρι ήταν ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος που περίμεναν οι θεοσοφιστές. Τρία χρόνια αργότερα τον πήγαν στην Αγγλία για να μορφωθεί, ενώ ίδρυσαν στό όνομά του το Τάγμα τoυ Αστέρoς της Ανατoλής που αριθμούσε χιλιάδες οπαδούς. Το 1929, όμως, ύστερα από 18 χρόνια ο Κρισναμούρτι το διέλυσε και επέστρεψε όλη την περιουσία του πίσω στους δωρητές της. Η αναγγελία της διάλυσης, εκείνη την ημέρα, άρχισε έτσι:
«Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανένα μονοπάτι προς αυτήν, και δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από κανένα δρόμo, καμιά θρησκεία, καμιά οργάνωση…»
Από τότε o Κρισναμoύρτι -και μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1986- συνέχισε να ταξιδεύει σε όλo τoν κόσμo μιλώντας, συζητώντας και ακoύγoντας αναρίθμητoυς ανθρώπoυς πoυ ήθελαν να τoν δoυν. Μιλούσε όπoυ τoν καλoύσαν -σε ιδιώτες και μικρά σχoλεία ή σε μέρη όπως Πανεπιστήμια ή τo Κέντρo Πυρηνικών Ερευνών στo Los Αlamos και τον Ο.Η.Ε. που τον παρασημοφόρησε για το έργο του, λίγο πριν πεθάνει, το 1985.
Ο Κρισναμούρτι ανέπτυξε τη μοναδική, πραγματικά, διδασκαλία του αντλώντας από την ίδια του την ύπαρξη και τη ζωή του, αφού δεν είχε διαβάσει κανενός είδους φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο. ‘Εως τώρα έχουν εκδοθεί γύρω στα 80 δικά του βιβλία, ενώ τα περισσότερα έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 10 γλώσσες σε όλο το κόσμο. Υπάρχουν επίσης καταγραμμένες σε βιντεοκασέτες και κασέτες ήχου, δημόσιες ομιλίες του και προσωπικές συζητήσεις του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους, ενώ γι’ αυτόν έχουν γράψει κείμενα ο ΄Αλντους Χάξλεϋ, ο Χένρυ Μίλλερ, η ‘Αιρις Μέρντοχ κ.ά.
O Κρισναμoύρτι ήταν ένας παγκόσμιος διδάσκαλος. Παρ’ όλο που είχε γεννηθεί από Ινδούς γονείς δε σταμάτησε να δηλώνει ότι δεν είχε καμιά εθνικότητα, ότι δε συνέχιζε καμμιά παράδοση και δεν ανήκε σε καμμιά ομάδα. Ο ίδιος έζησε όλα όσα έλπιζε πως θα μάθουν εκείνοι που τον άκουγαν. Ενώ έχει δηλώσει για όσους προσπαθούσαν να τον θεοποιήσουν: “ Ο ομιλητής είναι εντελώς ασήμαντος – είναι σαν ένα οποιοδήποτε εργαλείο, σαν ένα τηλέφωνο „
Posted in Βίντεο, Κ, Μιλούν για τον Κ on 24 Μαρτίου, 2017| Leave a Comment »
Αγαπητοί φίλοι, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι η οικονομική κρίση δημιούργησε πρόβλημα και στη λειτουργία της Βιβλιοθήκης Κρισναμούρτι: Καθώς πλησιάζει δέκατο απλήρωτο νοίκι (επί 200,00 ευρώ τον μήνα) και πλέον η Βιβλιοθήκη κινδυνεύει με κλείσιμο, ζητάμε τη βοήθειά σας για να μη συμβεί αυτό, καταθέτοντας από 5 ευρώ έως όσα μπορείτε, στον Τραπεζικό λογαριασμό της που είναι:
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ.
Βιβλιοθήκη Κρισναμούρτι
Αρ. Λογ. 6752-132567-054
ΙΒΑΝ GR51 0171 7520 0067 5213 2567 054
Σας ευχαριστούμε πολύ.
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 22 Φεβρουαρίου, 2017| 4 Σχόλια »
Aλαίν Nοντέ: Τώρα: Αναρωτιέστε, αν το βγάλσιμο από το ποτάμι, από το «εγώ» -που το ονομάζετε, «κατανόηση»- αν αυτό το βγάλσιμο έρχεται με πέρασμα χρόνου ή αν υπάρχει κάποιος άλλος παράγοντας;
Kρισναμούρτι: Ναι , αυτό.
A.N: Και λέτε ότι το αγόρι(Ο νεαρός Κρισναμούρτι δηλ.) ήταν έξω από το ποτάμι, από το «εγώ».
K: Προφανώς δεν έγινε με πέρασμα χρόνου.
A.N: Επειδή το εξετάσαμε αυτό.
K: Νομίζω πως είναι επιθυμία, το ότι νομίζεις πως μπορεί να γίνει με το πέρασμα χρόνου. Είναι μια αίσθηση που σου δίνει παρηγοριά, επειδή αναβάλεις συνέχεια∙ είσαι πνευματικά τεμπέλης και λες, «ε, καλά, στην επόμενη ζωή». Κοιτάξτε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που πιστεύουν στην μετενσάρκωση.
A.N: Είναι αφροσύνη.
K: Αφροσύνη; Δηλαδή;
A.N: Ναι. Όχι ότι εσείς λέτε ότι είναι ή ότι δεν είναι, αλλά πάντως η μετενσάρκωση δεν είναι ο δρόμος προς τον «ουρανό».
K: Απολύτως, όχι. Ασχοληθήκαμε με αυτή την ιδέα. Και δεν θα μπορούσα ποτέ να πω…
A.N: Ναι, δεν λέτε ότι υπάρχει ή ότι δεν υπάρχει μετενσάρκωση, λέτε, ότι: είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, δεν είναι ο δρόμος προς τον «ουρανό».
K: Ναι. Δεν είναι. Αν, λοιπόν, ο χρόνος, η εξέλιξη, αφού είναι απλώς ραφινάρισμα του «εγώ», δεν είναι ο δρόμος για να βγεις από το ποτάμι…
A.N: … Ναι, ναι. Τότε ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο που έκανε αυτό το αγόρι διαφορετικό;
K: Ναι. Και πώς γίνεται να βγεις έξω από το χρόνο χωρίς προσπάθεια, χωρίς να σου πάρει χρόνο; Σωστά;
A.N: Ναι, κύριε. Αυτό είναι το ερώτημα.
K: Νομίζω ότι πράγματι βγαίνεις από το ποτάμι, όταν αρνηθείς το χρόνο. Να τον αρνηθείς όχι τον φυσικό χρόνο, αλλά τη αίσθηση του να γίνεις κάτι, να υπάρχεις, να πετύχεις συγκρίνοντας… Όλα αυτά. Εάν τα απαλλαγείς από όλα αυτά, αν απαλλαγείς από το να γίνεις κάτι, είσαι έξω από το ποτάμι.
A.N: Ναι.
K: Αυτή η απαλλαγή δεν είναι ζήτημα θέλησης, γιατί η θέληση είναι χρόνος.
A.N: Η θέληση είναι ακριβώς το «γίνομαι κάτι».
K: Φυσικά, είναι το «γίνομαι κάτι». Αν, λοιπόν, το κατανοήσεις αυτό πολύ καθαρά, αν το δεις πολύ καθαρά, ότι ο χρόνος φέρνει απλώς ραφινάρισμα του «εγώ» κι όχι απελευθέρωση από το «εγώ», και ότι η θέληση να φτάσεις κάπου είναι κι αυτή μέρος του ίδιου μονοπατιού.
A.N: Είναι το «εγώ».
K: Το «εγώ» καλύτερο. Το γυαλίζεις, το γυαλίζεις, το γυαλίζεις, αλλά είναι πάντα το ίδιο.
A.N: Ναι.
K: Τότε το βλέπεις αυτό πολύ, πολύ, πολύ καθαρά. Έστω διανοητικά. Και μετά παύεις να δρας με βάση το χρόνο…
A.N: Παύεις να είσαι χρόνος.
K: …ναι, παύεις να είσαι χρόνος. Είσαι έξω απ’ αυτόν. Γιατί το βγάλσιμο απ’ αυτόν είναι σαν… Να, προχθές έβλεπα ένα πιγκουίνο να πηδάει έξω από το νερό πάνω σε μία ψηλή εξέδρα. Το έκανε με μια κίνηση. Είναι ακριβώς το ίδιο.
A.N: Ναι. Είναι μια πράξη άρνησης.
K: Ξέρετε, κύριε, η άρνηση είναι το θετικό.
A.N: Ναι. Το αρνητικό είναι το θετικό.
K: Αλλά όχι η αναζήτηση του θετικού μέσα από την άρνηση.
A.N: Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι κάνουν την επιδίωξη της άρνησης την ουσία ακριβώς του να γίνουν κάτι και της προσπάθειας. Και αυτή, ίσως, είναι η μεγαλύτερη παγίδα της πειθαρχίας που επιβάλουν όλες οι θρησκείες: Θα γίνω καλός∙ θα γίνω Μαχάτμα∙ θα επιβληθώ στον εαυτό μου.
K: Ακριβώς. Όταν αρνηθείς αυτό, τα αρνείσαι όλα. Όχι λεκτικά, αλλά τα αρνείσαι εντελώς με την καρδιά σου. Το θετικό είναι σαν το πήδημα έξω από το νερό, του πιγκουίνου: μια κι έξω.
A.N: Ναι. Έχει κάποια ιδιαίτερη αίσθηση αυτό;
K: Όχι. Είσαι έξω. Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη αίσθηση ή φώτιση ή…
K & A.N: (Γελάνε)
K: … ή φώτιση ή κατάσταση έκστασης. Απλώς είσαι έξω. Όταν είσαι έξω… υπάρχει πλήρης… υπάρχει μία διαφορετική έκσταση. Όχι η έκσταση που έχει το βγάλσιμο έξω που σε βολεύει.
A.N: Που δίνει ευχαρίστηση και εμπειρία.
K: Ναι. Και οπότε ανήκει στο ποτάμι.
A.N: Θα σας πείραζε, κύριε να πείτε κάτι γι’ αυτή την έκσταση της «μη-εμπειρίας»; Γιατί, και πάλι, πάρα πολλοί άνθρωποι που λένε ότι την έχουν ζήσει, την έχουν προβάλει σαν μια κατάσταση κενού λήθης.
K: Ξέρω. Η όλη ιδέα, κύριε…
A.N: Είδα στην Πανεπιστημιούπολη του Μπέρκλεϋ, ένα κορίτσι να κάθεται σε κατάσταση… Εεε…
A.N. & K: (Γέλια)
A.N: Αχ, ποια ήταν μια λέξη που χρησιμοποιήσατε χτες;
Mαίρη Zίμπαλιστ(γραμματέας του Κ): «Αναστάτωσης».
K: Ακριβώς. Αααχχ…. Βλέπετε, κύριε, υπάρχει όλη αυτή η ιδέα που κι αυτή ανήκει στην παράδοση ─ η παραδοσιακή φώτιση είναι ένα επίτευγμα.
A.N: Ναι.
K: Η φώτιση έρχεται…
A.N: Σαν ανταμοιβή.
K: Σαν ανταμοιβή ή σαν εμπειρία.
A.N: Ναι.
K: Ο Βούδας υποτίθεται ότι έφτασε στη φώτιση καθισμένος κάτω από ένα δέντρο.
A.N: Μετά από οχτώ χρόνια προσπάθειας.
K: Καθισμένος κάτω από το δέντρο.
A.N: Αλλά λένε, ότι μετά σταμάτησε να προσπαθεί. Ίσως, κύριε, το σταμάτημα της προσπάθειας νε ήταν η φώτιση.
K: Φυσικά..
A.N: Από την άλλη μεριά, είναι αλήθεια ότι θα πάρεις τίποτα, δίνοντας τίποτα και πρέπει τελικά κάτι να κερδίσεις.
K: Όχι, κύριε. Κοιτάξτε.
A.N: Όχι κάνοντας προσπάθεια. Αλλά μέσα από αναζήτηση.
K: Όχι. Όχι. Κοιτάξτε πραγματικά, κύριε. Αν δεις ότι το εγώ είναι η πηγή της αταξίας, της σύγχυσης, της θλίψης, του χυδαίου ποταμού. Αν το δεις ως παρατηρητής και παρατηρούμενο…
A.N: Δηλαδή;
K: Σ’ αυτή την περίπτωση, ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο. Αν γίνει τέτοια παρατήρηση, αφήνεις το ποτάμι∙ υπάρχει τότε εκείνη η κίνηση που είναι το βγάλσιμο από το ποτάμι. Τώρα: Κατά την άποψή μας, αν αυτό βιωθεί σαν εμπειρία φέρνει κάποιο είδος έκστασης∙ φέρνει κάποια ευτυχία, κάποια αίσθηση ευεξίας, κάποια αίσθηση φτασίματος, αναζήτησης γνώσης. Όλα αυτά…
A.N: Που είναι ικανοποίηση του «εγώ».
K: …Που είναι μέρος του «εγώ».
A.N: Μάλιστα.
K: Έτσι: Το ζήσιμο της εμπειρίας είναι ζήσιμο του «εγώ» σε ένα διαφορετικό επίπεδο.
A.N: Ναι. Το ζήσιμο μιας εμπειρίας ανήκει πάντα στο «εγώ».
K: Έτσι, όταν αρνείσαι το «εγώ», αρνείσαι την εμπειρία. Κι όταν αρνείσαι την εμπειρία, δεν θέλεις, δεν αναζητάς πια καμιά εμπειρία.
A.N: Αρνείσαι την εμπειρία και δεν σημαίνει ότι αυτό είναι κάποια άλλη ουράνια εμπειρία, διαφορετική –με κάποιο τρόπο- από τις άλλες.
K: Αυτό απαιτεί τρομερή αντίληψη.
A.N: Αυτό εννοείται όταν λέτε, «να πεθαίνει κάτι»;
K: Φυσικά. Δεν μπορείς να ζεις αληθινά αν δεν πεθαίνει κάθε στιγμή μέσα σου η ψυχολογική γνώση, η συσσωρευμένη πληροφορία και ευχαρίστηση, και λοιπά.
A.N: Τώρα: Θα σας πείραζε να μας ξαναπείτε ποια είναι εκείνη η έκσταση που δεν είναι αποτέλεσμα εμπειρίας;
K: Ας δούμε ξεκάθαρα ότι η εμπειρία που δίνει έκσταση, η εμπειρία που σου δίνει ευχαρίστηση, η εμπειρία που σου δίνει γνώση, η εμπειρία που σε κάνει να νοιώθεις σπουδαίος, η εμπειρία της επιτυχίας και όλα τα παρόμοια, είναι μέρος του «εγώ»∙ ανήκουν στην κίνηση του «εγώ».
A.N: Είναι το «εγώ».
K: Είναι η κίνηση του «εγώ». Τώρα: Όταν αρνείσαι το «εγώ», αρνείσαι κάθε απαίτηση για εμπειρίες. Που σημαίνει ότι αρνείσαι κάθε απαίτηση για έκσταση, για ευχαρίστηση, για παρηγοριά, για επιτεύγματα. Οπότε, όταν αρνείσαι κάτι μη-πραγματικό, το πραγματικό είναι εκεί. Τότε μέσα σ’ αυτό, που δεν είναι μια εμπειρία, επειδή δεν έχει τίποτα…
A.N: …Επειδή δεν εξαρτάται από την αντίδρασή σου…
K: Και όχι μόνο αυτό. Δεν υπάρχει…
A.N: Δεν είναι δημιουργημένο από την επιθυμία.
K: Από το «εγώ».
A.N: Το πραγματικό είναι εκεί, είτε κάνω είτε δεν κάνω κάτι γι’ αυτό.
K: Όχι. Κοιτάξτε το προσεκτικά. Είναι κάτι πολύ πιο λεπτό απ’ αυτό. Δηλαδή, όταν το «εγώ» που αναζητάει εμπειρίες αναιρείται, αυτή η ίδια η αναίρεση είναι η θετική πράξη ενός νου που λέει, «δεν θέλω κανένα είδος εμπειρίας», και δεν υπάρχει πια εμπειρία.
A.N: Μάλιστα.
K: Οπότε ένας τέτοιος νους είναι φως του εαυτού του.
A.N: Και τι εννοείτε μ’ αυτό, κύριε;
K: Δείτε το. Δείτε τι συνέβη. Δεν υπάρχει πια καθοδήγηση.
A.N: Α, ναι. Δεν είναι εξαρτημένος ο νους.
K: Είναι σαν ένα φως. Ήλιος.
A.N: Ναι.
K: Και αυτό έχει τη δική του έκσταση, τη δική του κίνηση χαράς. Τίποτα δεν έχει σχέση μ’ αυτό.
A.N: Ναι.
K: Έτσι, η εξελικτική θεωρία του να γίνεις κάτι, να καταφέρεις, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της άρνησης του «εγώ». Είμαι σίγουρος ότι οι αρχαίοι πρέπει να το έχουν πει αυτό.
A.N: Φυσικά και το έχουν πει, κύριε, φυσικά. Η τραγωδία είναι πως ό,τι είπαν μετατράπηκε σε κάποια μέθοδο η οποία έγινε το πιο σημαντικό κλουβί του «εγώ».
K: Ω, όλα αυτά είναι σκουπίδια…
A.N: Ναι.
K: Είτε είναι Βενταντικά σκουπίδια, είτε είναι Χριστιανικά σκουπίδια ή όποια μέθοδος κι αν είναι, είναι σκουπίδια, είναι βρώμικα.
A.N: Είναι βρώμικο να φυλακίζεσαι στο κυνήγι ενός πράγματος που δεν είναι αποτέλεσμα κυνηγιού.
K: Έτσι, κύριε, μπορεί ο νους, να αρνηθεί το «εγώ», χωρίς κανένα κίνητρο;
A.N: Στην πραγματικότητα, να πεθάνει.
K: Και ο νους μπορεί να αρνηθεί το «εγώ», μόνο όταν δει το «εγώ» όχι σαν να είναι παρατηρητής, αλλά σαν να είναι αυτός το παρατηρούμενο, κι αυτό είναι κοίταγμα όχι από έξω, αλλά από μέσα.
A.N: Όταν κατανοεί το σύνολο…
K: Νομίζω ότι είπαμε αρκετά.
Απόσπασμα από συζήτηση του Κρισναμούρτι με τον Αλέν Νοντέ, τον Ιανουάριο του 1972, στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια μετάφραση: Ν. Πιλάβιος
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 23 Αυγούστου, 2016| 4 Σχόλια »
ΣΤΗ ΡΩΜΗ, προχθές, ο Κρισναμούρτι εδήλωσε:
Δεν έχω σπίτι, δεν έχω πατρίδα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω χρήματα. Πηγαίνω όπου με καλούν. Αυτή είν’ η ζωή μου.
Η αλήθεια δεν περνάει ούτε απ’ τα ναρκωτικά, ούτε απ’ τα βιβλία. Καθένας μόνο μέσα του μπορεί να την αναζητήσει.
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, γιατί ίση είναι γιά όλους η οδύνη καί ίσος ο φόβος στον κόσμο τούτο. Δεν υπάρχει ανατολή ή δύση, δεν υπάρχουν χριστιανοί, βουδιστές η μουσουλμάνοι. Υπάρχουν άνθρωποι που απ’ το φόβο της ζωής, δημιούργησαν μύθους, που δεν έχουν καμμιά σχέση με την πραγματικότητα. Μόνον όταν αυτοί οι μύθοι τεθούν στο περιθώριο, ελευθερώνεται κανείς και μπορεί ν’ αναζήτησει την αλήθεια.
ΚάΘε γενεά επαναστατεί εναντίον της προηγούμενης, αλλά το ξεσήκωμά της δεν εχει συνέπειες: γκρεμίζει μιά δομή καί υψώνει στη θέση της μιαν άλλη. Τα μακρυά μαλλιά και τα πολύχρωμα ρούχα πού φορούν οι νέοι, επειδή δεν τα φορούν οι παλαιότεροι, είναι απλά μια μόδα. Οι «επαναστάτες» αυτοί ύστερα παντρεύονται, αποκτούν παιδιά και δέχονται την κοινωνία, όπως είναι. Η πρώτη επανάσταση πού πρέπει να κάνει κανένας είναι «μέσα στον εαυτό του». Η κοινωνία αλλάζει μόνον όταν αλλάξουνε τα άτομα. Όταν καθένας μας θ’ απαρνηθεί τη βία, τον ανταγωνισμό, τη διαίρεση του κόσμου, όταν οι άνθρωποι δεν θα λένε πια «με τη βοήθεια του δικού μου θεού, σε σκοτώνω, επειδή έχεις τον δικό σου».
Ο ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ είναι απαισιόδοξος. Κυρίως, βλέπει τις νέες γενεές των «Χίππις», πού πάνε χαμένες, αναζητώντας μια διέξοδο στα ναρκωτικά και σ’ άλλα «εξωτερικά» στοιχεία:
—Ο άνθρωπος απέτυχε, λέει. Πηγαίνει στο Φεγγάρι, αλλά δεν καταφέρνει να νικήσει τή γήϊνη αθλιότητα. Έτσι, ξεπέφτει στα ναρκωτικά, ελπίζοντας ν’ αλλάξει το μυαλό του και την καρδιά του. Αλλ’ ή «φυγή» αυτή είναι στιγμιαία και δεν γεννάει ούτε πνευματικότητα ούτε αγάπη. Και, χωρίς πνευματικότητα κι αγάπη ο κόσμος βαδίζει προς την καταστροφή.
Τί σκέπτεται ο Κρισναμούρτι για τους «Μπήτλς», που πήγαν στην πατρίδα του Ινδία ν’ αναζητήσουν τη σοφία και τον στοχασμό;
— Μου θυμίζουν τον γεμάτο φιλοδοξίες πλούσιο, πού νομίζει πως λύνει όλα τα πνευματικά του προβλήματα, με το ν’ αφιερώνει λίγα λεπτά κάθε μέρα στον στοχασμό. Αυτοί οι νεαροί εκφράζουν την τυφλή ανθρώπινη επιθυμία νά ‘χουν ταυτόχρονα και τη γη και τον ουρανό δικά τους. Αυτός ο συνδυασμός, όμως, δεν επιτυγχάνεται…
ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ πώς την βρίσκει κανείς; Υπάρχει καμμιά «σοφή συνταγή»; Ο Κρισναμούρτι απαντά:
Και βέβαια, υπάρχει. Καμμία πράξη βίας ούτε προς τους ανθρώπους, ούτε προς τα ζώα. Κανένας φανατισμός, θρησκευτικός ή άλλος. Συνεργασία μεταξύ όλων των ανθρώπων της Γης. Αυτογνωσία και επαγρύπνηση για την κατάπνιξη των εγωιστικών τάσεων και ενστίκτων. Είν’ ανάγκη ν’ απλοποιήσουμε τη ζωή μας όσο γίνεται περισσότερο. Να είμαστε λιτοί και χορτοφάγοι. Όχι οινοπνευματώδη ποτά, όχι καπνός. ΤΟ κρέας, το αλκοόλ κι’ ο καπνός δηλητηριάζουν τον οργανισμό κι: εμποδίζουν το πνεύμα ν΄ανακαλύψει την αλήθεια των πραγμάτων. Η σοφία, η αγάπη κι η ομορφιά είναι τα τρία συστατικά της Αλήθειας.
ΤΑΔΕ έφη Κρισναμούρτι, αλλά στον τρελλό – τρελλό κόσμο μας ποιός τον ακούει;
Απόσπασμα από δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα Νέα» το 1968.
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 27 Ιουλίου, 2016| 2 Σχόλια »
Εδώ και καιρό κάνουμε κάθε χρόνο συγκεντρώσεις, σεμινάρια και όλες αυτές τις ηχογραφήσεις και μαγνητοσκοπήσεις. Έχουμε φτάσει πια σ’ ένα σημείο όπου μπορούμε, όχι μόνο να αξιολογήσουμε τι έχουμε καταφέρει, αλλά και να κάνουμε το Βrockwood κάτι περισσότερο από απλό σχολείο. Είναι το μοναδικό Κέντρο στην Ευρώπη που αντιπροσωπεύει τις Διδασκαλίες που είναι ουσιαστικά θρησκευτικές. Πρέπει να γίνει ένα Κέντρο για κείνους που ενδιαφέρονται βαθιά για τις Διδασκαλίες, ένα μέρος όπου μπορούν να μείνουν και να μελετήσουν. Τα πολύ παλιά χρόνια, το ashrama —που σημαίνει απομόνωση— ήταν ένα μέρος όπου έρχονταν οι άνθρωποι για να συγκεντρώσουν την ενέργεια τους, να μείνουν εκεί και να ερευνήσουν πιο βαθιά τις θρησκευτικές απόψεις της ζωής. Τα σημερινά μέρη αυτού του τύπου έχουν γενικά κάποιο είδος αρχηγού, γκουρού, ηγούμενου ή πατριάρχη, που οδηγεί, ερμηνεύει και κυριαρχεί. Το Βrockwood δεν πρέπει να έχει κανένα τέτοιο αρχηγό ή γκουρού, γιατί οι Διδασκαλίες από μόνες τους είναι η έκφραση εκείνης της αλήθειας που οι σοβαροί άνθρωποι πρέπει να βρούνε από μόνοι τους. Η προσωπολατρία δεν έχει καμιά θέση σ’ αυτό. Είναι ένα μέρος που πρέπει να απαιτεί το ξύπνημα εκείνης της νοημοσύνης που έρχεται μαζί με την κατανόηση και την αγάπη… Το Κέντρο Μελέτης θα ανεβάσει, θα εμπλουτίσει, θα φέρει ένα καινούριο άρωμα στο σχολείο.
————————————————————————————-
Έχετε μαζί σας ένα πολύτιμο πετράδι. Το προσέχετε όλη την ώρα αλλιώς θα χαθεί… Όπως βλέπω εγώ τα πράγματα, ένα Κέντρο Μελέτης είναι αναγκαίο γιατί εκεί είναι το μέρος όπου βρίσκεται ο θησαυρός… Απ’ αυτό το θησαυρό μπορείτε να αντλήσετε. Μπορείτε να αντλήσετε τη δύναμή σας, την ενέργεια σας, την τροφή σας, να τραφείτε κλπ…. Εδώ υπάρχει κάτι που είναι ιερό… κι απ’ αυτό πηγάζουν τα πάντα.
————————————————————————————-
Πρέπει να κρατήσει χίλια χρόνια χωρίς να μολυνθεί, όπως ένα ποτάμι που έχει τη δυνατότητα να καθαρίζει τον εαυτό του, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιά αυθεντία σε οποιαδήποτε περίπτωση για κείνους που θα μένουν εκεί. Οι Διδασκαλίες από μόνες τους έχουν το κύρος της Αλήθειας.
Πρέπει να υπάρχει κάποιο μέρος εκεί… ένα δωμάτιο όπου θα πηγαίνετε να ησυχάσετε. Εκείνο το δωμάτιο χρησιμοποιείται μόνο γι’ αυτό το σκοπό κι όχι για τίποτε άλλο. Πρέπει να ’ναι σαν μια πηγή που τροφοδοτεί όλο το μέρος… Αυτό πρέπει να ’ναι η κεντρική φλόγα, αυτό το δωμάτιο, απ’ όπου θα καλύπτεται ολόκληρο το πράγμα… Έχει φως, αέρα, αλλά είναι ήσυχο, σιωπηλό… Θα πήγαινα να καθίσω εκεί για δύο λεπτά, για δέκα λεπτά, μισή ώρα και μετά θα ’φευγα. Εκεί δε μελετάτε, δε συζητάτε, δεν υπάρχουν videο. Τίποτα απ’ όλ’ αυτά… Είναι σαν ένα φούρνο που ζεσταίνει όλο το μέρος… Αν δεν υπάρχει αυτό, τότε το Κέντρο γίνεται ένα πέρασμα όπου άνθρωποι πάνε κι έρχονται… δουλειές… διάφορες δραστηριότητες κι όλ’ αυτά.
————————————————————————————-
Το άνθισμα της καλοσύνης δεν είναι ένα ιδανικό που πρέπει να το κυνηγήσουμε ή να το αναζητήσουμε σαν μελλοντικό στόχο. Δε δημιουργούμε μια ουτοπία αλλά αντίθετα έχουμε να κάνουμε με ωμά γεγονότα. Μπορείτε, βέβαια, όλα αυτά να τα μετατρέψετε σε κάτι που πρέπει να κατορθωθεί στο μέλλον — αλλά το μέλλον είναι το παρόν.
————————————————————————————-
Είναι ένα μέρος όπου δε βρίσκεται και συντηρείται κανείς μόνο σωματικά αλλά υπάρχει και μια διαρκής κίνηση μάθησης. Έτσι, ο καθένας γίνεται δάσκαλος και μαθητής. Δεν είναι ένας τόπος για την προσωπική φώτιση κάποιου ή τους προσωπικούς του στόχους ή την εκπλήρωσή του καλλιτεχνικά, θρησκευτικά ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, αλλά είναι μάλλον ένα μέρος όπου συντρέχει ο ένας τον άλλο και τρέφει ο ένας τον άλλο για ν’ ανθήσει η καλοσύνη.
————————————————————————————-
Πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία από ορθοδοξίες ή παραδοσιακές κινήσεις, απόλυτη ελευθερία από κάθε έννοια εθνικότητας, ρατσιστικές προκαταλήψεις, θρησκευτικά πιστεύω… Αν δεν μπορεί να το κάνει κανείς αυτό με ειλικρίνεια και ακεραιότητα, τότε καλύτερα να μείνει μακριά απ’ αυτό το μέρος.
Αυτό το μέρος πρέπει να ’χει μεγάλη ομορφιά, με δέντρα, πουλιά και ησυχία, γιατί η ομορφιά είναι αλήθεια και η αλήθεια είναι καλοσύνη και αγάπη.. Η εξωτερική ομορφιά, η εξωτερική γαλήνη, η σιωπή, μπορούννα επηρεάσουν την εσωτερική γαλήνη αλλά το περιβάλλον δεν πρέπει, με κανένα τρόπο, να επηρεάσει την εσωτερική ομορφιά. Η ομορφιά μπορεί να υπάρξει μόνο όταν δεν υπάρχει ο εαυτός. Το περιβάλλον, που πρέπει να είναι πραγματικά θαυμάσιο, δεν πρέπει να λειτουργήσει με κανένα τρόπο σαν κάτι που απορροφάει, όπως ένα παιχνίδι το παιδί. Εδώ δεν υπάρχουν καθόλου παιχνίδια αλλά εσωτερικό βάθος, ουσία και ακεραιότητα που δεν έχει φτιαχτεί από τη σκέψη.
————————————————————————————-
Αυτό το μέρος δεν είναι για ρομαντικούς ή συναισθηματικούς… Απαιτεί ένα γερό μυαλό που δε σημαίνει διανοητική προσέγγιση, αλλά ένα μυαλό που είναι αντικειμενικό και ουσιαστικά ειλικρινές με τον εαυτό του και που έχει ακεραιότητα στο λόγο και στην πράξη.
Αν είστε ευαίσθητος, καταλαβαίνετε ότι εδώ υπάρχει κάτι που είναι διαφορετικό απ’ ό,τι υπάρχει στο σπίτι σας και εντελώς διαφορετικό από το να πηγαίνατε σε κάποια συζήτηση. Τότε αρχίζετε να μελετάτε κι όχι μόνο εσείς αλλά όλοι. οι άνθρωποι που μένουν εδώ μελετάνε, βλέπουν, εξετάζουν. Και το γεγονός ότι όλοι ακούνε πραγματικά με όλο τους το είναι θα δημιουργήσει με φυσικό τρόπο μια θρησκευτική ατμόσφαιρα.
————————————————————————————-
Είναι κάτι τρομερά σοβαρό, παίζεται η ζωή μου σ’ αυτό… Αν πήγαινα εκεί, θα ’θελα αυτά που λέει ο Κ. να είναι μες στο αίμα μου… ώστε να είναι εντελώς ένα με μένα… Μ’ αυτή ακριβώς τη μελέτη των όσων λέει, τα απορροφώ με τους πόρους μου, με τα μάτια μου, με τα αυτιά μου…
————————————————————————————-
Νοημοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο εκεί όπου υπάρχει αγάπη και κατανόηση. Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει νοημοσύνη εκεί όπου το μυαλό είναι διαμορφωμένο κι έχει… αράξει.
————————————————————————————-
Μια συλλογή από μετριότητες δεν αποτελούν θρησκευτικό κέντρο. Ένα θρησκευτικό κέντρο απαιτεί: την πιο υψηλή ποιότητα στα πάντα που κάνει κάποιος, και την πιο υψηλή ικανότητα του μυαλού. Η πραγματική έννοια της μετριότητας είναι ένα αποβλακωμένο βαρύ μυαλό, ναρκωμένο από γνώση.
———————————————————————— Το βάθος μιας ερώτησης φέρνει και τη δική της σωστή απάντηση. Όλα αυτά δεν είναι διανοητική διασκέδαση, κυνήγι θεωριών κλπ. … Τα λόγια είναι πράξη. Αυτά τα δύο δεν πρέπει ποτέ να χωρίζονται. Εκεί όπου τα λόγια είναι πράξη, εκεί υπάρχει ακεραιότητα.
————————————————————————————-
Δεν επιτρέπω ποτέ στον εαυτό μου να παγιδευτεί απ’ όσα λέγονται. Κάνω ερωτήσεις όλη την ώρα… Αν μου φαινόταν η διδασκαλία σωστή, θα ρώταγα: «Γιατί νιώθω ότι είναι σωστή,»… Είμαι ανοιχτός σ’ αυτό ώστε να απλώνεται η νοημοσύνη μου που αρχίζει να ξυπνάει.
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 18 Ιουλίου, 2016| Leave a Comment »
K: Γιατί, λοιπόν, ο νους είναι προσκολλημένος; Μήπως επειδή ο νους νοιώθει ότι πρέπει να είναι διαρκώς απασχολημένος;
Aλέν Nοντέ: Δεν είναι μόνο αυτό, κύριε.
K: Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Απλώς αρχίζω να το εξετάζω, επειδή ο νους χωρίς απασχόληση νοιώθει χαμένος… άδειος…
A.N: … νοιώθει πανικό.
K: Λέει, λοιπόν, «πρέπει να είμαι απασχολημένος».
A.N: Ναι. Κάνει νευρικές κινήσεις.
K: Είναι επειδή βασικά, βαθιά, υπάρχει ο φόβος να μην υπάρχει; Που είναι ο φόβος της βαθιάς μοναξιάς, του κενού. Μια αίσθηση σαν χαμένος στη θάλασσα.
A.N: Ναι.
K: Έτσι, η αίσθηση της βαθιάς μοναξιάς, της βαθιάς αβεβαιότητας, της βαθιάς ανασφάλειας, όλα αυτά, αναγκάζουν τον νου να προσκολληθεί.
A.N: Ναι.
K: Μπορεί, λοιπόν, ο νους να ελευθερωθεί από αυτή την αίσθηση της απελπισίας και της μοναξιάς; Κι έτσι, ξαναγυρνάει στην απασχόληση και για να γεμίσει το κενό, τη μοναξιά, κάνει όλα όσα κάνει. Αλλά αν πραγματικά αντιμετωπίσω τη μοναξιά, την κοιτάξω, πάω στο βάθος της…
A.N: Την προκαλέσω.
K: … την προκαλέσω, χωρίς να προσπαθήσω να της ξεφύγω, τότε πηγαίνω, ο νους πηγαίνει, πέρα απ’ αυτήν. Είμαι, λοιπόν, προσκολλημένος εξαιτίας όλων αυτών. Και χωρίς να τα λύσω όλα αυτά, η απλή μη-προσκόλληση δεν έχει καμιά αξία.
A.N: Πρέπει να πάει κανείς στη ρίζα της προσκόλλησης.
K: Ναι, στη ρίζα της. Η προσκόλληση, λοιπόν, καταστρέφει την ελευθερία και όπου υπάρχει ελευθερία υπάρχει χαρά κι επομένως υπάρχει η ποιότητα του νου που έχει εκείνη την αίσθηση της χαράς και της ελευθερίας που αντιλαμβάνεται. Έτσι, αντιλαμβάνεται την ίδια του την προσκόλληση, οπότε ελευθερώνεται από την προσκόλληση ─ χωρίς αναλύσεις, χωρίς συγκρούσεις.
A.N: Κατανοεί.
K: Ακριβώς. Και μπαίνει τέλος.
A.N: Ναι.
K: Ο διαλογισμός, λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από την κατανόηση των τρόπων και των μέσων δράσης του «εγώ». Του «εγώ» που χωμένο μέσα στις επιθυμίες του, μέσα στους πόνους του, μέσα στις ανησυχίες του, μέσα στις ενοχές του, μέσα στη θλίψη του, λέει, «δεν μπορώ να βρω την έξοδο, οπότε θα προσκολληθώ». Και η έξοδος, δεν βρίσκεται στα πράγματα που προσκολλιέσαι αλλά…
A.N: … στο τέλος της προσκόλλησης.
K: … στο τέλος και στην κατανόηση της προσκόλλησης, γιατί πήγες βαθιά μέσα στην αιτία της προσκόλλησης. Που μπορεί να γίνει αντιληπτή, η ουσία της, χωρίς καμιά ανάλυση. Έτσι, ο διαλογισμός έχει μία εντελώς διαφορετική σημασία. Που σημαίνει ότι υπάρχει πραγματικά ελευθερία και χαρά να παρατηρείς, χωρίς καμιά προσκόλληση, χωρίς καμιά μεροληπτική παρατήρηση: «Αυτό είναι το δικό μου κι εκείνο είναι το δικό σου∙ αυτός είναι ο τρόπος που κοιτάζω εγώ κι αυτός είναι ο τρόπος που κοιτάζεις εσύ». Δεν υπάρχει διαίρεση.
A.N: Μάλιστα, κύριε.
K: Αυτό είναι όλο.
Απόσπασμα από συζήτηση του Κρισναμούρτι με τον Αλέν Νοντέ, τον Ιανουάριο του 1972, στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια μετάφραση: Ν. Πιλάβιος
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 10 Μαΐου, 2016| Leave a Comment »
Kρισναμούρτι: Πολλοί μύθοι έχουν κρατήσει τους ανθρώπους ενωμένους. Και όταν δεν υπάρχουν μύθοι όπως -προς το παρόν- εδώ στην Αμερική, καταστρέφεται η ενότητα των ανθρώπων.
Aλέν Nοντέ: Αυτό είναι σωστό.
K: Λοιπόν: Ο μύθος που ο νους μου είχε αποκτήσει, επειδή γεννήθηκα στην Ινδία, ήταν αυτός με το σύστημα των κλειστών κοινωνικών τάξεών της, και με όλα τα υπόλοιπα του Ινδουισμού. Τώρα: Υπάρχει κάποια αλλαγή αυτής της συλλογικής μνήμης που φέρνει τη σταθερότητα στην κοινωνία και η οποία κάνει τον νου να συμπεριφέρεται με βάση κάποιο μοντέλο; Εάν υπάρχει ακόμα αυτός ο μύθος εκεί, τότε η συνείδηση θα πρέπει να συνεχίζει να γεννάει σκέψεις σύμφωνα με αυτό το μύθο.
A.N: Ναι, σωστά.
K: Οπότε πρέπει να υπάρχει απόρριψη αυτού του μύθου κι ωστόσο να υπάρχει σταθερότητα του περιεχόμενου.
A.N: Ναι.
K: Βλέπετε τι ανακάλυψα; Τι ανακαλύψαμε μαζί;
K: Έτσι, το διαλύω…
A.N: Το πετάω. Αλλά η τεχνολογική, η πρακτική γνώση, η σταθερότητα συμπεριφοράς, είναι πράγματα αναγκαία.
K: Οπότε, όμως, η σταθερότητα της συμπεριφοράς δεν βασίζεται πια σε κανένα μύθο ή σε οποιαδήποτε διαμόρφωση, αλλά στο γεγονός.
A.N: Τώρα, χρειάζεται η μνήμη της πρακτικής γνώσης.
K: Αυτό είπα: στο γεγονός. Με τι έχω μείνει, λοιπόν; Με τι έχει μείνει ο νους τώρα; Όλα: οι μύθοι, η παράδοση, η φυλετική κληρονομιά, οι διάφορες ιστορίες του τόπου, τα προσωπικά, η φαντασία που επινοεί τον Θεό για να υπάρξει υποκρισία, οι σωτήρες, και η επικοινωνία μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, που είναι κι αυτό μέρος ενός μύθου, όλα αυτά…
A.N: Όλα αυτά έχουν απορριφθεί, επειδή δεν υπάρχει επιθυμία από το κέντρο που ονομάζεται, «εγώ».
K: Κι έτσι, κύριε, με τι έχω απομείνει; Ποιο είναι το άλλο περιεχόμενο της συνείδησης;
A.N: Μόνο γεγονότα.
K: Μόνο γεγονότα. Βλέπετε την ομορφιά του, κύριε; Δείτε απλώς την ομορφιά του: Μόνο γεγονότα. Ο νους, δεν χρειάζεται να σκεφτεί γύρω από κάτι που είναι γεγονός.
A.N: Ναι. Επειδή αν το κάνει…
K: Κοιτάξτε, κύριε, κοιτάξτε τι έχει συμβεί. Ο νους δεν χρειάζεται να σκεφτεί για το γεγονός. Παρατηρεί το γεγονός. Παρατηρεί το δέντρο, παρατηρεί τη γυναίκα, παρατηρεί τη σημαία — δεν παρατηρεί τη σημαία μου, τη σημαία σου, απλώς παρατηρεί το γεγονός…
A.N: Ναι.
K: … Οπότε η συνείδηση, έχει αδειάσει τον εαυτό της από όλο το περιεχόμενό της εκτός από ό,τι είναι γεγονός.
A.N: Ναι. Σωστά.
K: Έτσι, όταν το μόνο κυρίαρχο στοιχείο είναι το γεγονός, η σκέψη δεν υπάρχει, εκτός όταν πρέπει να χρησιμοποιηθεί το γεγονός.
A.N: Ναι, πράγμα που είναι και πάλι γεγονός.
K: Βλέπετε τι έχει συμβεί στο νου μου;
A.N: Ναι.
K: Ο νους έχει αδειάσει τον εαυτό του από όλο του το περιεχόμενο, εκτός από τα γεγονότα. Το γεγονός είναι ότι με έχεις πληγώσει, τελεία. Δεν παραπονιέμαι, δεν το φυλάω. Ξεχνιέται. Δεν είναι πια σημαντικό. Όσο, λοιπόν, η συνείδηση, όσο ο νους αντιμετωπίζει το γεγονός, τότε το περιεχόμενο της συναισθηματικής πολυλογίας, είναι τα σκουπίδια γύρω από το γεγονός*.
A.N: Ναι, έχει πολύ ομορφιά αυτό, κύριε. Ίσως αυτό είναι που εννοούσατε πριν λίγο καιρό, όταν είπατε: «Αναρωτιόμουν ποιος είναι ο ρόλος του συναισθήματος και ανακάλυψα ότι δεν έχει κανένα ρόλο».
K: Τώρα, δείτε απλώς τι έχει συμβεί. Το περιεχόμενο έχει φύγει και έχει μείνει μόνο ότι είναι γεγονός. Ο νους έχει μείνει μόνο με γεγονότα. Οπότε είναι εντελώς πέρα από τη σκέψη. Η σκέψη μπορεί να χρησιμοποιεί τα γεγονότα προς κάποια κατεύθυνση, για την πατρίδα ή για την οικογένεια, για το ένα ή για το άλλο.
A.N: Ναι, κύριε.
K: Βλέπουμε, λοιπόν, ποια είναι η λειτουργία της σκέψης πριν και όταν η σκέψη φτάσει εντελώς στο τέλος της, πέρα για πέρα.
A.N: Ναι, κύριε.
K: Τώρα: Έχει τελειώσει η σκέψη; Ναι, η σκέψη έχει τελειώσει… Όσον αφορά εμένα, η σκέψη έχει τελειώσει εντελώς, πέρα για πέρα.
A.N: Η συνείδηση έχει τελειώσει.
K: Η συνείδηση ως «εγώ», με όλο το τσίρκο γύρω του. Όλο το τσίρκο του.
A.N: Ναι, ναι.
K: Και τότε, τι είναι αλήθεια; Αυτό είναι εκείνο που ζητάμε να μάθουμε.
A.N: Τι υπάρχει εκεί, τώρα που η συνείδηση έχει αδειάσει;
K: Τι υπάρχει εκεί τώρα; Τίποτα.
A.N: Τίποτα! (Γέλια)
K: Κι αυτό είναι γεγονός. Δεν υπάρχει τίποτα πια, έτσι; Αυτή είναι η αλήθεια.
A.N: Ναι.
K: Αλλά βλέπετε πώς το μεταφράζουμε αυτό όταν δεν έχει συμβεί στ’ αλήθεια;
A.N: Μεταφράζουμε αυτό το «τίποτα» με κάθε είδους «asumyata»** που ο καθένας μας φαντάζεται, που δεν είναι «τίποτα», αλλά είναι φιλοδοξία να το πετύχεις.
K: Κι αυτό το «τίποτα» είναι το κενό.
A.N: Ναι. «Κενό», σημαίνει, «όχι ‘εγώ’».
K: «Όχι ‘εγώ’». Το «τίποτα» υπονοεί χώρο.
A.N: Ναι, ναι. Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο!
K: Είναι αλήθεια. Ο νους που δεν έχει χώρο δεν μπορεί ποτέ να βρει την αλήθεια. Ένας νους που δεν είναι άδειος δεν μπορεί ποτέ να βρει την αλήθεια. Ένας νους που δεν είναι εντελώς ακίνητος και που γι’ αυτόν η λειτουργία τη σκέψης είναι τρόπος ύπαρξης, δεν μπορεί να βρει ποτέ την αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
A.N: Ναι, κύριε.
K: Και κάποιος το ακούει αυτό ή το διαβάζει και λέει: «Αυτό πρέπει να το κάνω δικό μου». Αυτό συμβαίνει. Και πάνω εκεί εμφανίζονται οι εκμεταλλευτές, οι γκουρού, και σου λένε: «Ναι, θα το κάνεις δικό σου»…
A.N: … «αν ακολουθήσεις εμένα, πληρώνοντας κάποια δίδακτρα».
K: Ναι, δίδακτρα, για υπερβατικό διαλογισμό, για τον τάδε διαλογισμό…
A.N: Αναίσχυντο.
K: Βλέπετε, κύριε;
A.N: Κάνουν το Θεό εμπόρευμα.
K: Κάνουν το Θεό εμπόρευμα. Έτσι γίνεται. Κάποιος άνθρωπος βλέπει την αλήθεια για τη σκέψη… βλέπει ότι όλα αυτά είναι αλήθεια… κι ύστερα αναπόφευκτα μιλάει στους άλλους ανθρώπους κι εκείνοι βλέπουν ότι είναι σωστό…
A.N: Κι ύστερα ο νους τους θέλει να το ‘χει αυτό.
K: Ναι, να το ‘χει. Κι έτσι αυτό γίνεται ιδέα, μέθοδος, εξάσκηση, γκουρού, αυθεντία…
A.N: Ναι, όλα τα είδη διαστρέβλωσης.
K: Και όλα αυτά είναι ψευδαίσθηση. Μένει μόνο η λέξη.
A.N: Ναι. Σωστά.
K: Αλλά δεν είναι η ίδια η λέξη ψευδαίσθηση.
A.N: Η ψευδαίσθηση είναι μία και αυτή είναι το, «εγώ». Και όλα τ’ άλλα είναι δουλειές του «εγώ».
K: Έτσι είναι. Και όταν συγκινούνται όταν τους λες ότι όλα αυτά είναι ψευδαίσθηση, κι αυτή η συγκίνηση είναι ψευδαίσθηση. Όταν νοιώθω κάποιο σωματικό πόνο δεν είναι ψευδαίσθηση, αλλά είναι ψευδαίσθηση να πω: «θέλω να γλυτώσω από τον πόνο κι ελπίζω στο Θεό γι’ αυτό». Πρέπει κανείς να μένει μόνο με το γεγονός. Ας πούμε: Είπα ψέματα — αυτό είναι τα ο γεγονός. Έχω πληγώσει κάποιον κι αυτό είναι το γεγονός. Όταν ξέρω ότι έχω πληγώσει, δεν θα ξαναπληγώσω. Παρακολουθείτε; Δεν σημαίνει τίποτα το να λες: «Αχ, τον πλήγωσα, αλλά… επειδή…»
A.N: Όχι, όχι, όλα αυτά είναι το «εγώ».
K: Δείτε την ομορφιά του πράγματος, κύριε.
A.N: Θα λέγατε, λοιπόν, ότι η αγάπη είναι ίδια με αυτά που λέτε; Η αγάπη είναι γεγονός;
K: Η αγάπη είναι ένα γεγονός.
A.N: Το να ζεις μόνο με ό,τι είναι γεγονός σημαίνει να αγαπάς;
K: Κύριε… όταν δεν είσαι τίποτα, αγαπάς.
A.N: Σωστά. Αυτό είναι ομορφιά.
K: Ναι. Αυτό είναι. Το βλέπετε;
A.N: Όταν αγαπάς, υπάρχει τάξη.
K: Αυτό είναι. Ταιριάζουν όλα… Είναι και λογικά σωστό.
A.N: Ά, είναι πανέμορφο, κύριε! Είναι καθαρό σαν κρύσταλλο. Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε.
* «… Είναι δυνατόν να καταγράφει ο νους μόνο ό,τι είναι απολύτως αναγκαίο, δηλαδή τα πρακτικά, όπως το οδήγημα του αυτοκινήτου ή τούτο ή εκείνο αυτού του είδους, αλλά ψυχολογικά, εσωτερικά να μην καταγράφει το παραμικρό; Όταν πληγώνεσαι –όχι σωματικά, αλλά ψυχολογικά- γιατί θα πρέπει να το καταγράφεις; Καταλαβαίνετε την ερώτησή μου; Τι ανάγκη υπάρχει να κουβαλάς αυτή την πληγή για χρόνια και χρόνια, για πιο λόγο, γιατί θα πρέπει να την καταγράψεις; Αν μπορέσετε να απαντήσετε σ’ αυτή τη μία ερώτηση και βρείτε αν είναι δυνατόν να μην καταγράφετε το πλήγωμα, τότε ίσως ο νους θα καταγράφει μόνο εκείνο που είναι απολύτως πρακτικά αναγκαίο και τίποτα το ψυχολογικό, το συναισθηματικό και λοιπά…» (Σάανεν, 3ος Δημόσιος Διάλογος, 28 Ιουλίου 1978)
** Χυδαιότητα στα σανσκριτικά.
Απόσπασμα από συζήτηση του Κρισναμούρτι με τον Αλέν Νοντέ, τον Ιανουάριο του 1972, στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια μετάφραση: Ν. Πιλάβιος
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 20 Απριλίου, 2016| Leave a Comment »
Kρισναμούρτι: Θυμάστε που ρωτήσατε χθες όταν είχαμε πάει για περπάτημα, αν υπάρχει κάτι παραπάνω από τη σιωπή; Είπαμε ότι θα το συζητήσουμε σήμερα το πρωί.
Aλέν Nοντέ: Ναι.
K: Υπάρχουν διάφορα πράγματα που εμπλέκονται σ’ αυτό. Πρώτ’ απ’ όλα, όσο υπάρχει παρατηρητής, υπάρχει και αναγνώριση. Όταν ο παρατηρητής λέει, «είμαι σιωπηλός». Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι καθόλου σιωπή. Κι έτσι παίζει μεγάλο ρόλο η αναγνώριση που περιέχει εμπειρία. Αλλά όταν υπάρχει αυτή η σιωπή για την οποία μιλήσαμε, δεν υπάρχει αναγνώριση κι έτσι δεν υπάρχει ζήσιμο εμπειρίας. Όταν η σιωπή αναγνωρίζεται ως σιωπή, τότε υπάρχει διαίρεση. Έτσι, όπως λέγαμε, μπορεί ο νους να αδειάσει τον εαυτό του από το περιεχόμενο του; Για τους περισσότερους από μας λοιπόν, σιωπή είναι το σταμάτημα του θόρυβου. Το σταμάτημα του θόρυβου της φλυαρίας. Η στιγμιαία απουσία του «εγώ», όταν τριγυρνάς κουρασμένος σε κάποιο δρόμο ή όταν τυχαία και αφηρημένος κοιτάζεις κάποιους λόφους, αυτό μοιάζει να μην είναι πραγματικά η σιωπή για την οποία μιλάμε. Η συνείδηση, όπως είπαμε χθες, είναι το περιεχόμενό της. Κι όταν δεν υπάρχει πια το περιεχόμενο, η συνείδηση έχει μετακινηθεί σε μία διαφορετική διάσταση που είναι πραγματικά σιωπή. Σ’ αυτήν δεν υπάρχει αναγνώριση όπως αυτή που κάνει το «εγώ» — ο παρατηρητής δηλαδή που αναγνωρίζει κάτι, παρ’ όλο που είπαμε ότι η γνώση μπορεί να λειτουργεί μέσα στη σιωπή. Δηλαδή: η σιωπή είναι απουσία του «εγώ». Και, όπως ρωτήσατε χθες, υπάρχει κάτι περισσότερο σ’ αυτή τη σιωπή, ή είναι απλώς μια αίσθηση απεραντοσύνης, σιωπής, χώρου και ανυπαρξίας; Ξέρετε, είναι πολύ δύσκολο να απαντήσεις σ’ αυτή την ερώτηση, γιατί έχει προσέξει κανείς ότι υπάρχει κάτι αχανές σ’ αυτή τη σιωπή. Κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί, που δεν μπορεί να μπει σε λόγια. Υπάρχει μια κίνηση σ’ αυτή τη σιωπή. Μία κίνηση που δεν έχει αρχή και τέλος. Μια κίνηση που είναι πάντα καινούργια. Καινούργιο, όχι με την έννοια του, «παλιό και καινούργιο», κάτι σαν ένα ζωντανό πράγμα χωρίς ρίζες.
A.N: Αληθινό.
K: Ναι, αληθινό. Αλλάζει, ανανεώνεται, έχει τρομερή ενέργεια… και όλα αυτά. Εκείνο, λοιπόν, που μοιάζει να είναι το σημαντικό, δεν είναι τι υπάρχει μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, αλλά αν ο νους μπορεί να αδειάσει τον εαυτό του από το περιεχόμενό του. Νομίζω ότι αυτό είναι αληθινά ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα που θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος. Γιατί ο νους είναι το πιο εκπληκτικό πράγμα που υπάρχει. Έχει κάτι τεράστιες ικανότητες, δυνατότητες. Όταν βλέπεις το πολεμικό πλοίο, «Destroyer», αναρωτιέσαι πόση σκέψη σπατάλησαν οι άνθρωποι που έχουν επάγγελμα τον πόλεμο γι’ αυτό! Βλέπεις την εκπληκτική ικανότητα του νου για να το κατασκευάσει, βλέπεις την ομορφιά και την βαρβαρότητά του. Ή και η δυνατότητα του ανθρώπου να πάει στο φεγγάρι. Αν μπορούσαμε να εφαρμόσουμε την ίδια επίμονη συνεχή έρευνα, σε βάθος και μέσα στο ζήτημα: «ποιο είναι το περιεχόμενο» και ν’ ανακαλύψουμε μόνοι μας ότι το περιεχόμενο είναι η συνείδηση, ο νους και χωρίς καμιά επιλογή, χωρίς καμιά προσπάθεια, να έχουμε επίγνωσή του, τότε νομίζω υπάρχει η πιθανότητα αδειάσματος του νου από όλο το περιεχόμενό του κι έτσι να τελειώσει η σκέψη πέρα για πέρα.
A.N: Ευχαριστώ, κύριε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και ξεκαθαρίζει πάρα πολλά θέματα. Θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση σ’ αυτό το σημείο. Συχνά έχετε πει, όχι αναζήτηση, όπως έχετε πει συχνά και όχι προσπάθεια, κι αυτό ρίχνει πάρα πολλούς ανθρώπους σε σύγχυση. Μόλις τώρα, όμως, μιλήσατε για επίμονη προσοχή του ίδιου του νου, για επίμονη προσοχή στο περιεχόμενο του. Υπάρχει, λοιπόν, δουλειά που πρέπει να γίνει…
K: Ναι. (Γελάει)
A.N: … και υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει. Επειδή πολλοί άνθρωποι που σας ακούνε νοιώθουν ότι κατά κάποιο τρόπο μένουν ξεκρέμαστοι. Τους αφαιρείτε κάθε προσπάθεια, κάθε δράση, κάθε κατευθυνόμενη προσοχή, σε σχέση με ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε θρησκεία, γι’ αυτό νοιώθουν ξεκρέμαστοι. Νομίζω, όμως, ότι αυτά που είπατε τώρα, θα τους ξεκαθαρίσει περισσότερο τα πράγματα. Είπατε να εφαρμόσει κανείς στο νου του, να εφαρμόσει στη συνείδησή του και στο περιεχόμενό την ίδια επιμελή…
K: Προσοχή.
A.N: … προσοχή, που δόθηκε για να γίνει το πολεμικό πλοίο. Έτσι, στην πραγματικότητα, υπάρχει πολύ δουλειά που πρέπει να γίνει.
K: Πάρα πολύ δουλειά, κύριε. Βλέπετε…
A.N: Αυτό είναι που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Φεύγουν από μία ομιλία του Κρισναμούρτι και νοιώθουν με κάποιο τρόπο εντελώς αδύναμοι. Δεν ξέρουν πού να στραφούν, γιατί λένε: «όχι εκπλήρωση επιθυμίας, όχι το να είσαι οπαδός, όχι πειθαρχία, όχι στόχος για να πετύχεις, όχι αναζήτηση», κι έτσι νοιώθουν ότι η ζωή τους είναι όπως και πριν: άχρηστη και χωρίς νόημα. Κι έτσι μένουν ξεκρέμαστοι ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση, χωρίς να έχουν κανένα από τα δύο. Και τώρα, στην πραγματικότητα τους δείχνετε την άκρη ενός νήματος, όπως λέμε, που δεν οδηγεί σε χρόνο, αλλά είναι το μυστικό για μια άλλη διάσταση. Κι αυτό το «νήμα» είναι η παρατήρηση του νου από τον ίδιο, έτσι ώστε να καταλάβει κανείς πώς μπορεί να τον αδειάσει.
K: Βλέπετε, κύριε, με τη δουλειά δημιουργούμε προσπάθεια.
A.N: Κι εσείς λέτε ότι υπάρχει δουλειά που δεν είναι προσπάθεια.
K: Αυτό είναι όλο.
A.N: Αυτό είναι πολύ σημαντικό, κύριε.
K: Υπάρχει δουλειά που δεν έχει προσπάθεια.
A.N: Δεν είπατε αυτό πριν. Είπατε ότι υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει.
K: Α, ναι, τρομερή δουλειά.
A.N: Αλλά χωρίς προσπάθεια.
K: Χωρίς.
A.N: Δεν μπορούμε αν ακολουθούμε οποιονδήποτε, πειθαρχίες και λοιπά. Αλλά μπορούμε να ερευνήσουμε μέσα μας. Άρα υπάρχει η έρευνα. Και η έρευνα είναι διαφορετική από την αναζήτηση;
K: Η έρευνα είναι διαφορετική από την αναζήτηση, από την προσπάθεια, από το να πετύχω.
A.N: Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η αναζήτηση έρχεται από ένα «εγώ».
K: Φυσικά.
A.N: Η έρευνα στην ίδια της την ουσία δεν έχει «εγώ». Αυτό είναι πολύ σημαντικό, κύριε. Έχουν, λοιπόν, εμφανιστεί τρία πολύ σημαντικά πράγματα: Όταν λέτε για το τέλος της σκέψης, δεν μιλάτε για κάποια αόριστη λήθη.
K: Όχι.
A.N: Αντιθέτως μιλάτε για κάτι που είναι η αρχή της ζωής, η αρχή εκείνου που είναι πραγματικό.
K: Ακριβώς.
A.N: Το δεύτερο πράγμα που λέτε, είναι ότι η σιωπή δεν είναι το τέλος της ιστορίας, είναι η αρχή της ιστορίας. Επειδή μέσα σε αυτή τη σιωπή υπάρχει τελικά η ανακάλυψη μίας κίνησης, για την οποία δεν υπάρχουν λόγια.
K: Ακριβώς.
A.N: Και τρίτο, λέτε ότι υπάρχει δουλειά για να γίνει, για να εμφανιστεί μέσα σ’ αυτή τη σιωπή και να γίνει εντελώς κατανοητή, η ανατομία του «εγώ», και του νου και της σκέψης.
K: Ακριβώς, κύριε.
A.N: Και αυτά είναι τρία πολύ σπουδαία δώρα…
K: Εντάξει, κύριε….
A.N: Για τα οποία σας ευχαριστούμε όλοι, κύριε.
Απόσπασμα από συζήτηση του Κρισναμούρτι με τον Αλέν Νοντέ, τον Ιανουάριο του 1972, στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια
Posted in Κ, Μιλούν για τον Κ on 17 Απριλίου, 2016| 4 Σχόλια »
Στις 23 Μαρτίου του 1975 στις 4 η ώρα το απόγευμα χτύπησα την πόρτα του Κρισναμούρτι. Η κ.Ζίμπαλιστ (η γραμματέας του Κ) έκανε τα πάντα για να νιώθω άνετα. Ο Κρισναμούρτι ήρθε μετά από πέντε λεπτά. Σηκώθηκα από την πολυθρόνα για να του σφίξω το χέρι. Μου φάνηκε κοντύτερος απ’ ό,τι περίμενα να είναι. Φορούσε ένα παλιό μπλε σακάκι. Κάθισε απέναντί μου και η κ. Ζίμπαλιστ έφυγε σιωπηλά. Καθόμασταν εκεί κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τη στιγμή που ο Κρισναμούρτι είχε επάνω μου το βλέμμα του. Ένιωσα την ίδια στιγμή να δέχομαι όλη την αγάπη που είχα νιώσει για τους γονείς μου, τους γιους μου, τους έρωτές μου, τους φίλους μου (ζωντανούς και νεκρούς)…
Υπήρξε μακρά σιωπή.
Ο Κρισναμούρτι είπε: Ο Biascoechea (φίλος του Κρισναμούρτι από το Πόρτο Ρίκο) μου είπε ότι είσαι έτοιμος να εργαστείς για το Ίδρυμα.
Ρούμπεν: Δεν ξέρω αν είμαι ο κατάλληλος.
Κρισναμούρτι: Είσαι.
Ρούμπεν:Ποιο θα είναι το αντικείμενο του έργου;
Κρισναμούρτι: Εκδόσεις βιβλίων, βίντεο και ταινιών.
Ρούμπεν: Αυτό συνεπάγεται τη διαχείριση χρημάτων.
Κρισναμούρτι: Εκατομμύρια δολάρια.
Ρούμπεν: Αυτό με τρομάζει. Νιώθω ανέτοιμος για κάτι τέτοιο. Νόμιζα ότι θα ταξίδευα μαζί σας να μεταφράζω τις διαλέξεις σας από τις ηχογραφημένες ταινίες …τέτοια πράγματα.
Κρισναμούρτι: (γελώντας) Μπορείτε να κάνετε περισσότερα πράγματα Δόκτωρ….
Ρούμπεν: Το όνομά μου είναι Ruben Ernesto Feldman-Gonzalez.
Κρισναμούρτι: Αυτό με μπερδεύει, επιτρέπετε να σας λέω Dr. Gonzalez;
Ρούμπεν: Βεβαίως, αλλά το κανονικό μου όνομα είναι Anger.
Κρισναμούρτι: (αγγίζοντας το αριστερό μου γόνατο) Αχ! Χαίρομαι που δεν ήρθατε εδώ φορώντας μια μάσκα όπως έρχονται οι περισσότεροι προσποιούμενοι ότι είναι άγιοι.
Ρούμπεν: Είμαι μακριά από αυτό. Νιώθω πλήρη αποστροφή για αυτά, για την πολιτική κατάσταση στην πατρίδα μου την Αργεντινή ακόμη και για τον τρόπο που ασκείται το επάγγελμά μου. Είμαι χειρούργος παιδίατρος. Είχα αρχίσει να σπουδάζω ψυχολογία στην Πενσυλβάνια (τον Ιούλιο του 1974) για να δω γιατί επικρατεί αυτή η τρέλα στον κόσμο. Παρ΄όλα αυτά δεν εντυπωσιάζομαι , η προσέγγιση στην θεραπεία στην ψυχιατρική είναι συμβατική…τυποποιημένη. Θα παρατήσω και την ψυχιατρική. Δεν ξέρω τί θα κάνω.
Κρισναμούρτι: Μην την παρατάς. Άλλαξέ την.
Ρούμπεν: Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου δίνατε τέτοια συμβουλή. Μοιάζει παράλογο.Το να αλλάξεις την ψυχιατρική είναι σα να ψάχνεις ψύλο στ’ άχυρα.
Κρισναμούρτι: Πρέπει να την αλλάξετε.
Ρούμπεν: Μακάρι να ήξερα τι σημαίνει αυτό!
Κρισναμούρτι: Πρέπει να συναντήσετε τον Dr. David Bohm στο Λονδίνο. Ας πάμε εκεί σύντομα.
Ρούμπεν: Μακάρι να μπορούσα, ίσως αν πάρω δάνειο.
Κρισναμούρτι: Όχι! Μη συζητάτε για δάνειο. Θα τον συναντήσετε σύντομα έτσι κι αλλιώς.
Ρούμπεν: Χρειάζομαι αλλαγές στη ζωή μου. Έχω χάσει την ηρεμία μου. Έχουν εξαφανιστεί φίλοι μου στην Αργεντινή. Όλα μοιάζουν χαοτικά και διεφθαρμένα…
Κρισναμούρτι: (χαμογελώντας) Χρειάζεσαι εξάσκηση.
Ρούμπεν: Δουλεύω 16 ώρες την ημέρα και στη συνέχεια πρέπει να κάτσω να μελετήσω 4 ώρες πριν πάω για ύπνο. Κι όλα αυτά για να ανανεώσω την ιατρική μου άδεια στην Αμερική.
Κρισναμούρτι: (χαμογελώντας) Δικαιολογίες. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Φαίνεσαι γερός σαν ταύρος.
Ρούμπεν: Μερικές φορές αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τις απόψεις μου με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, τί λέτε γι΄ αυτό;
Κρισναμούρτι: Μιλήστε.
Ακολούθησε μια μακρά σιωπή. Περίμενα ότι θα μου έλεγε να μείνω έτσι, σε σιωπηλή περισυλλογή μέχρι να πεθάνω. Με λίγα λόγια ο Κρισναμούρτι ήταν ο τέλειος καθρέφτης όπου μπορούσα καθαρά να δω τις αντιφάσεις μου.
Επέμενε: Το Ίδρυμα στο Πουέρτο Ρίκο έχει μείνει ακέφαλο (μετά το θάνατο του Biascoechea). Ελπίζω ότι θα το αναλάβετε.(άρπαξε το αριστερό μου γόνατο)
Ρούμπεν: Κρίσνατζι, όταν ήμουν με τον Biascoechea μου φαίνονταν όλα εύκολα. Τώρα βλέπω πως δεν έχω την ηρεμία και την ικανότητα ούτε και την ελευθερία(δυο γιοι και δυο γονείς ζουν από εμένα) να αφοσιωθώ με όλο μου το είναι σε ένα τόσο σπουδαίο και δύσκολο έργο. Δεν παίζουν μ’ αυτά.
Κρισναμούρτι: Ελπίζω να αναλάβεις.
Ακολούθησε και πάλι μια μακρά σιωπή.
Ο Κρισναμούρτι μίλησε για διάφορα θέματα σχετικά με τις μεταφράσεις του Ιδρύματος, για τους υπεύθυνους όπως ο Salvador Sendra και Vimala Thakar για για τις προσωπικές και ιδεολογικές μάχες μέσα στο Ίδρυμα και άλλα πολλά.
Ρούμπεν: Είμαι πρόθυμος να συναντηθώ με τους Salvador και Vimala… αλλά κάποιοι του «Τέταρτου Δρόμου» προσπαθούν να ανακατέψουν αυτά που έχετε πει εσείς με ό,τι έχουν πει άλλοι με σκοπό να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τα Ιδρύματα.
Κρισναμούρτι: Αυτό συμβαίνει πάντα και όχι μόνο με αυτούς. Ο Τέταρτος Δρόμος είναι δρόμος της βίας που ενισχύει το «εγώ» και την επιθυμία να το ελέγχουν και να το καθοδηγούν. Μην τ΄αγγίζεις. Το πρώτο πράγμα που πρέπει κάποιος να κατανοήσει είναι να πετάξει κάθε τι ασήμαντο που εμποδίζει την ολοκληρωτική απελευθέρωση του ανθρώπου.
Ρούμπεν: Τώρα που είπατε ασήμαντο…γιατι δεχτήκατε να δημοσιευτεί η βιογραφία σας γραμμένη από τη Lutyens; είναι κουτσομπολίστικη και επιφανειακή, και το βιβλίο «Στα πόδια του Διδασκάλου» ίσως δεν είναι ό,τι καλύτερο να κυκλοφορεί…με το όνομά σας.
Κρισναμούρτι: Δεν είναι δικά μου βιβλία.
Ρούμπεν: Και όμως πουλάνε πολύ.
Κρισναμούρτι: Δεν είναι δική μου δουλειά.
Ρούμπεν: Πώς θα προτείνατε να διαβάζονται τα βιβλία σας και με ποια σειρά;
Κρισναμούρτι: Να μην τα διαβάσετε σα να ήταν μυθιστόρημα. Ξεκινήστε με το τελευταίο βιβλίο και αν υπάρχει ενδιαφέρον από εσάς πηγαίνατε πρως τα πίσω μέχρι το πρώτο.
Ρούμπεν: Θα έπρεπε να διαβάσουμε όλα τα βιβλία σας;
Κρισναμούρτι: Εάν πάρεις το τραίνο από το Σαν Φρανσίσκο για το Λος Άντζελες…θα κατέβαινες στην Σάντα Μπάρμπαρα;
Γελάσαμε και οι δύο. Πρέπει το γέλιο να είναι καθημερινή υπόθεση στην «εταιρία» του Κρισναμούρτι. Αυτή την εποχή η σειρά των βιβλίων είναι η εξής: «Το τέλος του χρόνου», «Το ξύπνημα της νοημοσύνης», «Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας», «Σημειώσεις», «Η απελευθέρωση από το γνωστό» κλπ, «Άπαντα Κρισναμούρτι (1933-1967)»
Τον ρώτησα: Γιατί δεν τρώτε κρέας;
Απάντησε: Είναι κρίμα.
Περίμενα μια μακρά διάλλεξη πάνω σ΄αυτό το θέμα αλλά η απάντηση ήταν μονολεκτική. Μια ακόμη μεγάλης σε διάρκεια σιωπή ήταν παρούσα και ζωντανή, η σιωπή δυο άγρυπνων φίλων που έβλεπαν μαζί το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή.
Σηκώθηκε και είπε: Με συγχωρείτε για λίγο Δρ. Γκονζάλες, θα σας φτιάξω ένα τσάι.(…)
Ρούμπεν: Μπορούμε να μιλήσουμε για διαλογισμό;
Κρισναμούρτι: Υπάρχει κάτι άλλο;
Ρούμπεν: Λοιπόν, η λέξη διαλογισμός, χρησιμοποιείται από τους κάθε λογής γκουρού για να βγάλουν λεφτά, να πουλήσουν ανόητα βιβλία, τεχνικές, μαξιλάρια, κρύσταλα, μάντρας και λιβάνια.
Κρισναμούρτι: Έχω χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη εδώ και 50 χρόνια. Δεν μπορώ να την αλλάξω τώρα. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι δίνω σ’ αυτή τη λέξη ένα εντελώς διαφορετικό νόημα. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη διαλογισμός με την παραδοσιακή έννοια.
Ρούμπεν: Tί θα λέγατε αν την αντικαθιστούσαμε με την έκφραση » Ενιαία Αντίληψη»;
Κρισναμούρτι: Πείτε το έτσι.
(Στην τελευταία του ομιλία στην Αγγλία ,το 1985 10 χρόνια αργότερα, ο Κρισναμούρτι είπε ότι δε θα χρησιμοποιούσε ξανά τη λέξη διαλογισμός.)
Κρισναμούρτι: Γιατί κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη; Πείτε το «διαλογισμό» ή «Ενιαία Αντίληψη». Το να είσαι πετυχημένος και να μαζεύεις λεφτά για να επεκτείνεσαι και να νιώθεις ασφάλεια πρέπει να τελειώσει για να ζήσεις απλά. Και το να ζεις απλά σημαίνει ότι ζεις με νοημοσύνη, να βλέπεις χωρίς τον παρατηρητή (που είναι το εγώ). Εάν πιστεύεις ότι πρέπει να πας στην Αργεντινή για να εφαρμόσεις πιστά τα σχέδιά σου δεν είσαι απλός. Εάν είσαι θυμωμένος δεν είσαι απλός. Εάν είσαι γεμάτος θλίψη δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις. Μπορείς να δρας αυθόρμητα και απλά χωρίς να προγραμματίζεις τα πάντα τόσο πολύ;
Ρούμπεν: Δεν εννοείται ότι πρέπει να ζούμε μονάχοι ,φτωχοί και σιωπηλοί.
Κρισναμούρτι: Θα ήταν αυτό απλότητα; Μπορείς να δραπετεύσεις από τη ζωή; Δεν ολοκληρώνεσαι ως άνθρωπος με το να είσαι επιτυχημένος ή πλούσιος…αλλά θέλεις την απόλυτη αλήθεια; Ψάξε για επιτυχία και λεφτά και θα βρεις απογοήτευση. Ψάξε για την αλήθεια και θα βρεις γαλήνη και χαρά. Θέλεις να είσαι ένας από τους λίγους;΄Η θα συνεχίσεις να είσαι ένας από τους πολλούς προσκυνητές των χρημάτων και της δόξας;
Μετά από μια μεγάλη σιωπή, μου είπε: «Δρ. Γκονζάλες το τσάι σας κρύωσε, πιείτε το». Δεν μπορούσα να αρνηθώ και το ήπια σιωπηλός.
Μου είπε: » Θα συναντηθούμε αύριο στις 8 το πρωί». Με συνόδεψε στην έξοδο, μου άνοιξε την πόρτα και με ένα χαμόγελο γεμάτο στοργή μου είπε αντίο.
Του είπα: Πως πρέπει να ονομάσουμε αυτά που διδάσκεις….»το μήνυμα», » το ευαγγέλιο»…ή κάτι άλλο;
Ο Κρισναμούρτι είπε: Ονόμασέ τα » Οι Διδασκαλίες». Θα συναντηθούμε εδώ αύριο στις 8 το πρωί.
Πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα μόνος μου στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο που έμενε ο Κρισναμούρτι. Ένοιωθα να πετώ σαν πουλί μέχρι το τέλος εκείνης της μέρας..
Το βραδάκι συνάντησα τυχαία τον Κρισναμούρτι στο λόμπι του ξενοδοχείου. Περπατήσαμε μαζί για λίγο. Είδα δυο πανέμορφα κορίτσια.
Του είπα: «Θεέ μου, πόσο όμορφες είναι»
Μου είπε: «Απλά καλοζωισμένες»
Του είπα: «Κρίσνατζι, ένοιωθα να πετάω σαν πουλί όλο τ’ απόγευμα, γεμάτος γαλήνη, χαρά και αγάπη. Θεωρώ πως αυτό οφείλεται στο ότι ήμουν για αρκετή ώρα μαζί σου».
Κρισναμούρτι: Και για πόσο καιρό θέλεις να είσαι «μολυσμένος»;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ρούμπεν( Το βιβλίο είναι το «Conversations with Krishnamurti» του Dr. Ruben Feldman-Gonzalez) που δεν υπάρχει στα Ελληνικά
τα φέραν καταπάνω μου οι καιροί.
Κι είδα τις έξι βρύσες μου σημάδι
ληστές να τις φυλούν και θυρωροί.
Χρυσά κυπαρισσόμηλα στον άδη
και που κανείς ποτέ δεν ιστορεί.
insight 