Το βάρβαρο παιχνίδι της κοινωνίας

Από το ιστολόγιο του Νίκου Πιλάβιου
Η επισκέπτρια, η κυρία Μ. που ήταν δασκάλα, είπε ότι τα παιδιά –όχι στις ώρες του σχολείου- παίζανε τους στρατιώτες με ξύλινα όπλα, με σπαθιά, τανκς και λοιπά και ρώτησε, πώς μπορεί κανείς να αποτρέψει τα παιδιά απ’ αυτό;
«Όταν όλη η κοινωνία έχει εμπλακεί σ’ αυτό το βάρβαρο παιχνίδι, το να το σταματήσουν μερικά παιδιά -που θα ενθαρρυνθούν να το ξανακάνουν από τους μεγάλους- έχει πολύ μικρή σημασία, εκτός αν ο δάσκαλος είναι διαρκώς μαζί τους και τα βοηθάει με άλλους τρόπους ψυχαγωγίας, λογικούς και άκακους».
Η δασκάλα είπε ότι πιθανόν να μπορούσε να προσέχει διαρκώς ένα ή δύο παιδιά, αλλά αν τα παιδιά δεν βοηθιόνταν με συνετές οδηγίες και ορθή καθοδήγηση, να αντιληφθούν τις συμφορές που ακολουθούν με το ξύπνημα της βαρβαρότητάς τους, σύντομα η κοινωνία θα τα απορροφήσει.
Η κοινωνία, σε τελευταία ανάλυση, είναι το άτομο, είναι ένα σύνολο ατόμων και αν το κάθε άτομο δεν βγάλει από μέσα του τις αιτίες που θρέφουν τον πόλεμο και λοιπά, τα εξωτερικά μπαλώματα, που αναμορφώνουν τις ίδιες αιτίες με διαφορετική αξιολόγηση, έχουν πολύ μικρή σημασία. Γι’ αυτό κι εκείνη θα έπρεπε ν’ αρχίσει με τον εαυτό της· θα έπρεπε πρώτα να κατανοήσει τον εαυτό της, γιατί με την αυτογνωσία έρχεται σωστή σκέψη.

Από το βιβλίο του Κρισναμούρτι, «Ο κόσμoς μέσα μας» που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.