Οι τελευταίες φράσεις της τελευταίας Ομιλίας
Ο Κ τέλειωσε την τρίτη ομιλία στις 4 Ιανουαρίου του 1986, στο Μαντράς της Ινδίας -η τελευταία που θα έκανε ποτέ- με τις φράσεις:
Η Δημιουργία είναι κάτι πάρα πολύ ιερό. Είναι το πιο ιερό πράγμα στη ζωή κι αν έχετε κάνει μαντάρα τη ζωή σας, αλλάξτε τη. Αλλάξτε τη σήμερα, όχι αύριο. Αν είστε αβέβαιοι, ανακαλύψτε γιατί, και γίνετε βέβαιοι. Αν η σκέψη σας δεν έχει ευθύτητα, σκεφτείτε με ευθύτητα, λογικά. Αν δεν προετοιμαστούν όλα αυτά, αν όλα δεν τακτοποιηθούν, δεν μπορείτε να μπείτε στον κόσμο της δημιουργίας.
Τέλειωσε. [Αυτή η λέξη μόλις που ακούγεται, είναι μάλλον σαν μια εκπνοή παρά σαν λόγος. Μπορεί να την ακούσει κανείς μόνο στην κασέτα. Δε θα μπορούσε να είχε ακουστεί από το κοινό].
Έπειτα, ύστερα από μια μεγάλη παύση, πρόσθεσε: «Αυτή είναι η τελευταία ομιλία. Θέλετε να καθίσουμε για λίγο μαζί σιωπηλοί; Εντάξει, κύριοι, καθίστε για λίγο σιωπηλοί»
————————————————————————-
Το τελευταίο ηχητικό ντοκουμέντο
«Σήμερα το πρωί τους έλεγα: εδώ κι εβδομήντα χρόνια αυτή η υπερ-ενέργεια -όχι- αυτή η απέραντη ενέργεια, η απέραντη νοημοσύνη, χρησιμοποιούσε αυτό το σώμα. Δε νομίζω ότι οι άνθρωποι κατάλαβαν τι τρομακτική ενέργεια και νοημοσύνη πέρασε μέσα απ’ αυτό το σώμα -είναι μια δωδεκακύλινδρη μηχανή. Και για εβδομήντα χρόνια -ήταν πραγματικά πολύς καιρός- και τώρα το σώμα δεν μπορεί ν’ αντέξει άλλο. Κανείς, εκτός κι αν το σώμα προετοιμαστεί πολύ προσεκτικά και προστατευτεί κλπ… κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι πέρασε απ’ αυτό το σώμα. Κανείς. Ας μην υποκριθεί κανείς. Κανείς. Το επαναλαμβάνω: κανείς από μας ή από τον κόσμο, δεν ξέρει τι συνέβη. Το ξέρω. Και τώρα, ύστερα από εβδομήντα χρόνια έφτασε στο τέλος. Όχι αυτή η νοημοσύνη και η ενέργεια… με κάποιο τρόπο είναι εδώ, κάθε μέρα, και ιδιαίτερα τη νύχτα. Και ύστερα από εβδομήντα χρόνια το σώμα δεν μπορεί ν’ αντέξει… δεν μπορεί ν’ αντέξει άλλο. Δεν μπορεί. Οι Ινδοί έχουν ένα σωρό καταραμένες προλήψεις γι’ αυτό… ότι αρκεί να το θελήσεις και το σώμα φεύγει… κι όλες αυτές τις ανοησίες. Δε θα βρείτε άλλο σώμα σαν αυτό, ή εκείνη την υπέρτατη νοημοσύνη που δούλευε πάνω σ’ ένα σώμα εκατοντάδες χρόνια. Δε θα το ξαναδείτε. Όταν θα φύγει αυτός, θα φύγει κι εκείνη. Δεν υπάρχει συνείδηση που θα μείνει πίσω από εκείνη τη συνείδηση, από εκείνη την κατάσταση. Όλοι υποκρίνονται ή προσπαθούν να φανταστούν ότι μπορούν να έρθουν σε επαφή μ’ εκείνο. Ίσως να το κάνουν κάπως, αν ζήσουν τις διδασκαλίες. Όμως κανείς δεν τό ’χει κάνει. Κανείς. Αυτό είν’ όλο.»
Το τελευταίο ηχητικό ντοκουμέντο του Κ, όπως το καταγράφει η Μαίρη Λάτιενς στη βιογραφία του: «Η ζωή και ο θάνατος του Κρισναμούρτι» από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Τζίντου Κρισναμούρτι ( 12 Μαίου 1895 – 17 Φεβρουαρίου 1986)
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε