Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ

«… Φυσικά, η απλή ανακάλυψη της αιτίας της εσωτερικής διαίρεσης δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά τη διαλύει. Μπορεί κανείς να ξέρει την αιτία του φόβου, αλλά εξακολουθεί να φοβάται, όταν η διανοητική έρευνα χάνει την αμεσότητα της πράξης και το μόνο που έχει σημασία είναι το πόσο κοφτερή είναι η σκέψη.
Ο διαχωρισμός σε «εγώ» και σε «μη εγώ» είναι σίγουρα η βασική αιτία αυτής της εσωτερικής διαίρεσης, παρόλο που το «εγώ» προσπαθεί να ταυτίσει τον εαυτό του με κάτι «μη εγώ», που μπορεί να είναι η σύζυγος ή ο σύζυγος, η οικογένεια, η κοινότητα, ή μια «φόρμουλα» του Θεού που έχει φτιάξει η σκέψη.
Το εγώ αγωνίζεται πάντα να βρει μια ταυτότητα, αλλά εκείνο με το οποίο αυτοπροσδιορίζεται, εξακολουθεί να είναι μια ιδέα, μια μνήμη, ένα κατασκεύασμα της σκέψης.
Τώρα: Υπάρχει διττότητα; Πρακτικά υπάρχει, όπως υπάρχει το φως και η σκιά, αλλά ψυχολογικά υπάρχει; Δεχόμαστε την ψυχολογική διττότητα, όπως δεχόμαστε και την πρακτική διττότητα· αυτό είναι μέρος της διαμόρφωσής μας. Ποτέ δεν αμφισβητούμε αυτή τη διαμόρφωση. Αλλά υπάρχει, ψυχολογικά, αυτή η διαίρεση; Όχι.
Υπάρχει μόνο εκείνο που είναι, κι όχι εκείνο που θα έπρεπε να είναι.
Το «εκείνο που θα έπρεπε να είναι», είναι μια διαίρεση που έχει φτιάξει η σκέψη στην προσπάθειά της να αποφύγει ή να υπερνικήσει την πραγματικότητα εκείνου που είναι. Απ’ αυτό πηγάζει η πάλη ανάμεσα στο πραγματικό και στην αφηρημένη ιδέα. Η αφηρημένη ιδέα είναι το φανταστικό, το ρομαντικό, το ιδανικό.
Πραγματικό είναι μόνο εκείνο που είναι και καθετί άλλο είναι μη πραγματικό. Και είναι το μη πραγματικό που φέρνει το κομμάτιασμα, κι όχι το πραγματικό. Ο πόνος είναι το πραγματικό. Μία κατάσταση όπου δεν θα υπάρχει πόνος, είναι δημιούργημα για την ευχαρίστηση της σκέψης που αυτή γεννάει τη διαίρεση ανάμεσα στον πόνο και στην κατάσταση όπου δεν υπάρχει πόνος.
Η σκέψη είναι πάντοτε χωριστική• αυτή είναι η διαίρεση του χρόνου, το διάστημα που χωρίζει τον παρατηρητή από το παρατηρούμενο.
Αυτό που υπάρχει είναι μόνον εκείνο που είναι και το να δεις εκείνο που είναι, χωρίς τη σκέψη να μπαίνει στη θέση του παρατηρητή – οπότε υπάρχει μόνο παρατήρηση, δηλαδή ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο – αυτό είναι και το τέλειωμα του ψυχολογικού κομματιάσματος…»

Κρισναμούρτι “Η μόνη επανάσταση” μετ.Ν.Πιλάβιος, αναμένεται η κυκλοφορία του από τις εκδ.Καστανιώτη