Το Φεβρουάριο του 1973 ο Κ σταμάτησε για λίγες μέρες στο Μπρόκγουντ, πηγαίνοντας από τη Βομβάη στο Λος Άντζελες. Ήμουν τότε βαθιά απορροφημένη από το γράψιμο του χρονικού της νεανικής ζωής του, που θα γινόταν ο πρώτος τόμος μιας τρίτομης βιογραφίας . Είχα κάποιους ενδοιασμούς ως προς την ορθότητα της έκδοσής του, η ιστορία ήταν τόσο τρελή και παρόλα αυτά τόσο ιερή• έτσι πήγα στο Μπρόκγουντ για μια μέρα, ώστε να μιλήσω μαζί του πάνω σ’ αυτό το θέμα. Μόνη μαζί του, μετά το γεύμα, στο μεγάλο καθιστικό της Δυτικής Πτέρυγας -αυτό το μέρος του σπιτιού που είχε γίνει σπίτι του, όποτε βρισκόταν στην Αγγλία- (εκείνος να κάθεται σε μια σκληρή καρέκλα, όπως πάντοτε το προτιμούσε, τραβηγμένη δίπλα στον καναπέ, όπου εγώ καθόμουν) του εξέθεσα τις αμφιβολίες μου. Μου απάντησε στη στιγμή: «Δεν το νιώθεις στο δωμάτιο; Ε, αυτή, λοιπόν, είναι η απάντηση». Δεν έχω καθόλου «ψυχικές» ικανότητες, όμως εκείνη τη στιγμή ένιωσα πράγματι έναν ελαφρύ παλμό μέσα στο δωμάτιο, που εύκολα θα μπορούσε να είναι φαντασίωση. Προφανώς εκείνος ένιωσε ότι ερχόταν κάτι έξω απ’ αυτόν κι έδινε τη συγκατάθεσή του. «Τι είναι αυτό το πράγμα;» ρώτησα απαιτητικά. «Τι είναι αυτή η δύναμη; Τι υπάρχει πίσω σου; Ξέρω ότι πάντοτε ένιωθες προστατευμένος, όμως τι ή ποιος είναι αυτός που σε προστατεύει»; «Βρίσκεται εκεί, σαν να ήταν πίσω από μια κουρτίνα», μου απάντησε, τεντώνοντας πίσω το χέρι του σαν να ένιωθε μιαν αόρατη κουρτίνα. «Θα μπορούσα να τη σηκώσω, όμως δεν αισθάνομαι ότι είναι δουλειά μου να το κάνω».
Όταν έφυγα εκείνο το απόγευμα, ο Κ ανέβηκε στο δωμάτιό του να ξεκουραστεί κι η κόρη μου, που με είχε φέρει από το Λονδίνο, με περίμενε τώρα ανυπόμονη στο αυτοκίνητο. Έχοντας αποχαιρετήσει όλο τον κόσμο στο σχολείο, γύρισα στη Δυτική πτέρυγα για να πάρω το παλτό μου απ’ τη γκαρνταρόμπα. Καθώς περνούσα από την ανοιχτή πόρτα του καθιστικού, χωρίς καμιά σκέψη στο νου μου παρά να κάνω γρήγορα, μια τεράστια δύναμη ξεχύθηκε κατά πάνω μου, τρομακτική στην ισχύ της. Ήταν άραγε εχθρική απέναντι μου; Ένα μόνο ξέρω πραγματικά, δεν ήταν φανταστική, ούτε αποτέλεσμα αυθυποβολής. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν προσωπικά εχθρική. Ήταν όπως είχα φανταστεί ότι θα ήταν: σαν να πιάνεσαι στη δύνη μια προπέλας. Να ήταν άραγε αυτή η πηγή, η ενέργεια που διαπερνούσε τον Κ τόσο συχνά; Δεν ήξερα τότε ότι ένα χρόνο πριν, στο Όχαϊ, ο Κ ρωτήθηκε για το ίδιο θέμα από μια ομάδα συμβούλων του Αμερικάνικου Ιδρύματος, από τους οποίους η Έρνα Λίλιφελτ και ο σύζυγός της Θίοντορ ήταν οι πιο εξέχοντες• στην πραγματικότητα το Ίδρυμα δεν θα είχε καν ξεκινήσει χωρίς την Έρνα. Ο Κ είχε πει τότε σ’ αυτή την περίσταση, μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του:
Πρώτα απ’ όλα ερευνούμε κάτι που ο ίδιος ο Κ ποτέ δεν ερεύνησε. Δεν είπε ποτέ: «Ποιός είμαι;» Νιώθω ότι σκάβουμε σε κάτι που ο συνειδητός νους ποτέ δε θα μπορέσει να καταλάβει, πράγμα που δε σημαίνει πως το κάνω μυστήριο. Υπάρχει κάτι. Εξαιρετικά απέραντο για να το βάλουμε σε λέξεις. Υπάρχει ένα τρομακτικό ρεζερβουάρ, ας πούμε, που αν ο ανθρώπινος νους μπορέσει να το αγγίξει, μπορεί να αποκαλύψει κάτι που κανένας μύθος κατασκευασμένος από το νου, καμιά εφεύρεση, δόγμα, δεν μπορεί να αποκαλύψει. Δεν το κάνω μυστήριο -κάτι τέτοιο θα ήταν ένα ηλίθιο παιδιάστικο κόλπο, το πιο άθλιο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να κάνει, γιατί έτσι θα εκμεταλλευόταν τους ανθρώπους. Είτε κανείς δημιουργεί ένα μυστήριο εκεί όπου δεν υπάρχει είτε υπάρχει ένα μυστήριο που πρέπει να το πλησιάσετε με εξαιρετική λεπτότητα και δισταγμό. Και ο συνειδητός νους δεν μπορεί να το κάνει. Αυτό υπάρχει εκεί. Υπάρχει εκεί αλλά εσείς δεν μπορείτε να πάτε σ’αυτό, δεν μπορείτε να το προσκαλέσετε. Δεν είναι κάτι που θα το πετύχετε προοδευτικά. Υπάρχει κάτι, αλλά το μυαλό δεν μπορεί να το καταλάβει.
Ο Κ αγανάκτησε πολύ όταν κάποιος, στην ίδια συγκέντρωση, υπέθεσε ότι μπορεί ο Κ να ήταν και μέντιουμ. «Φυσικά και δεν είμαι μέντιουμ• αυτό είναι φανερό. Μια τέτοια εξήγηση θα ήταν πολύ παιδιάστικη, πολύ ανώριμη». Τον ρώτησαν αν είχε επίγνωση ότι τον χρησιμοποιούσαν. «Όχι. Αυτό θα ήταν σαν ένα σταθμό βενζίνας που τον χρησιμοποιούν άλλοι». Και τότε ρώτησε με τη σειρά του: «Συμβαίνει άραγε κάτι στο μυαλό, απρόσκλητο από μένα -οι διάφορες εμπειρίες σαν αυτή του Όχαϊ και τις άλλες; Για παράδειγμα, ξύπνησα στις 3.30 το πρωί και υπήρχε μια τρομακτική αίσθηση ενέργειας, μια εκρηκτική ενέργεια, μεγάλη ομορφιά, συνέβαιναν διαφόρων ειδών πράγματα. Αυτού του είδους η εμπειρία συνεχίζεται αδιάκοπα, όταν το σώμα δεν είναι πολύ κουρασμένο».
Μαίρης Λάτιενς “Η ζωή και ο θάνατος του Κρισναμούρτι” ,μετάφρ.
Ανθή Ανδρεοπούλου,εκδ.Καστανιώτη
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε