Η διαδικασία του «εγώ» είναι αποτέλεσμα άγνοιας, κι αυτή η άγνοια, όπως η φωτιά που της ρίχνεις λάδι, συντηρείται από τις ίδιες της τις δραστηριότητες. Δηλαδή, η διαδικασία του «εγώ», η ενέργεια του «εγώ», η συνείδηση του «εγώ», είναι αποτέλεσμα της άγνοιας- και η άγνοια συντηρείται από τις ίδιες της τις δραστηριότητες, που τις δημιούργησε μόνη της• ενθαρρύνεται και συντηρείται από τις δικές της επιθυμίες και τα δικά της θέλω. Αυτή η άγνοια δεν έχει αρχή και η ενέργεια που τη δημιούργησε είναι μοναδική σε κάθε άτομο. Αυτή η μοναδικότητα γίνεται η ατομικότητα της συνείδησης. Η διαδικασία του «εγώ» είναι το αποτέλεσμα αυτής της δύναμης, της μοναδικής σε κάθε άτομο, που δημιουργεί μέσα από την αυτοανάπτυξή της τα δικά της υλικά, όπως το σώμα, την οξυδέρκεια, τη συνείδηση, που ταυτίζονται με το «εγώ».
Αυτό στην πραγματικότητα είναι πολύ απλό, αλλά φαίνεται περίπλοκο όταν το εκφράζεις με λέξεις. Αν, για παράδειγμα, ανατρέφεται κανείς σε μια παράδοση εθνικισμού, αυτή η αντιμετώπιση πρέπει αναπόφευκτα να δημιουργεί φραγμούς στη δράση του. Ένας νους και μια καρδιά που έχουν στενέψει και περιοριστεί από προκαταλήψεις δεν μπορεί παρά να δημιουργούν όλο και περισσότερους περιορισμούς. Είναι προφανές αυτό. Αν έχετε κάποια «πιστεύω», ερμηνεύετε και πλάθετε τις εμπειρίες σας σύμφωνα μ’ αυτά, κι έτσι συνεχώς καταπιέζετε και περιορίζετε τη σκέψη και το αίσθημα, κι αυτοί οι περιορισμοί γίνονται η διαδικασία του «εγώ». Όλες οι πράξεις μας, αντί να απελευθερώνουν, να ξεσκλαβώνουν το νου και την καρδιά από τα ίδια τους τα δεσμά που έχουν επιβάλει στον εαυτό τους, δημιουργούν περισσότερους και βαθύτερους περιορισμούς, και αυτοί οι συσσωρευμένοι περιορισμοί μπορούν να ονομαστούν άγνοια. Αυτή η άγνοια ενθαρρύνεται και τρέφεται από τις ίδιες τις δραστηριότητές της, γεννιέται μέσα από τις ίδιες της τις επιθυμίες, που μόνη της δημιουργεί. Αν δεν συνειδητοποιήσετε ότι η άγνοια είναι αποτέλεσμα της δικής της δραστηριότητας που η ίδια δημιουργεί, η ίδια συντηρεί, ο νους και η καρδιά δεν μπορεί παρά να βρίσκονται πάντα μέσα ο’ αυτόν το φαύλο κύκλο. Όταν το κατανοήσετε βαθιά αυτό, θα παρατηρήσετε ότι η ζωή δεν θα είναι πια μια σειρά από συγκρούσεις και νίκες, αγώνες και επιτυχίες, πράγματα που όλα οδηγούν σε απογοήτευση. Όταν πραγματικά δείτε βαθιά μέσα σας, μέσα σε μια στιγμή, με την καρδιά σας, όλη αυτή τη διαδικασία της άγνοιας, τότε η ζωή δεν είναι πια μια συσσώρευση πόνων, αλλά γίνεται η έκσταση μιας βαθιάς ευτυχίας και αρμονίας.
Οι περισσότεροι από μας έχουν την ιδέα ότι το «εγώ» είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη, θεία, κάτι που είναι παντοτινό και γίνεται όλο και πιο τέλειο. Δεν συμμερίζομαι τίποτε απ’ αυτά. Η ίδια η συνείδηση είναι το «εγώ». Δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε τη διαδικασία του «εγώ» από τη συνείδηση. Και δεν υπάρχει «εγώ» που συσσωρεύει εμπειρίες και είναι κάτι ξεχωριστό από τις ίδιες του τις εμπειρίες. Υπάρχει μόνο αυτή η διαδικασία, αυτή η ενέργεια που δημιουργεί τους δικούς της περιορισμούς, μέσα από τις δικές της επιθυμίες που η ίδια συντηρεί. Όταν δείτε ότι δεν υπάρχει «εγώ» ξεχωριστό από τη δράση του, ότι αυτός που δρα είναι η ίδια η δράση, τότε έρχεται μια πληρότητα, μια απροσμέτρητη ευτυχία.
Όταν το αντιληφθείς αυτό, βλέπεις ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά μέθοδος για να σε ελευθερώσει από τους ίδιους σου τους περιορισμούς, από τη φυλακή όπου είσαι κλεισμένος. Η διαδικασία του «εγώ» πρέπει να αυτοδιαλυθεί. Πρέπει να αποκοπεί μόνη της από τον εαυτό της.
Κρισναμούρτι, “Εγώ χωρίς ΕΓΩ”, μετ.Αν.Ανδρεοπούλου-Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε