Ερώτηση: «Φοβάμαι το θάνατο. Θα μπορούσατε να μου πείτε κάτι καθησυχαστικό;»
Κρισναμούρτι: «Φοβάστε να αφήσετε όλα τα πράγματα που ξέρετε… Φοβάστε να τα αφήσετε ολοκληρωτικά όλα αυτά, βαθιά μέσα σας, ως το βάθος της ύπαρξής σας, και να βρεθείτε με το άγνωστο -που είναι, τελικά, ο θάνατος… Μπορείτε εσείς, που είστε το αποτέλεσμα του γνωστού, να μπείτε μέσα στο άγνωστο που είναι ο θάνατος; Αν μπορείτε να το κάνετε, τότε αυτό θα πρέπει φυσικά να γίνει ενώ ζείτε, όχι την τελευταία στιγμή… Το να μπείτε, ενώ ζείτε, στο σπίτι του θανάτου δεν είναι μια μακάβρια ιδέα- είναι η μόνη λύση. Δεν μπορούμε άραγε να γνωρίσουμε αυτό που είναι άμετρο, ενώ ζούμε μια πλούσια, γεμάτη ζωή -οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό- ή ενώ ζούμε μια άθλια φτωχική ζωή; Δεν μπορούμε, τότε, να γνωρίσουμε αυτό που συλλαμβάνεται σαν φευγαλέα εμπειρία μόνο σε σπάνιες στιγμές; Μπορεί ο νους να πεθαίνει κάθε στιγμή ως προς το κάθε τι που δοκιμάζει και ποτέ να μη συσσωρεύει;» Μαίρης Λάτιενς “Η ζωή και ο θάνατος του Κρισναμούρτι” ,μετάφρ. Ανθή Ανδρεοπούλου,εκδ.Καστανιώτη
«Πόσο είναι αναγκαίο να πεθαίνει κανείς κάθε μέρα, να πεθαίνει κάθε λεπτό ως προς όλα, ως προς τα πολλά χτες και το λεπτό που μόλις έχει περάσει! Χωρίς θάνατο δεν υπάρχει ανανέωση, χωρίς θάνατο δεν υπάρχει δημιουργία. Το βάρος του παρελθόντος γεννάει την ίδια τη συνέχειά του και οι στεναχώριες του χτες δίνουν καινούργια ζωή στις στεναχώριες του σήμερα.» Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας (1959)
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε