Καθόταν με το κεφάλι του σκεπασμένο με ένα ύφασμα κι έκλαιγε. Μόλις είχε πεθάνει η γυναίκα του. Δεν ήθελε να δουν τα παιδιά του τα δάκρυά του. Κι εκείνα έκλαιγαν, χωρίς να καταλαβαίνουν καλά καλά τι είχε συμβεί. Η μητέρα των παιδιών, που ήταν πολλά, είχε αρρωστήσει και τον τελευταίο καιρό είχε πέσει βαριά στο κρεβάτι. Ο πατέρας έμεινε στο προσκεφάλι της. Φαίνεται πως δεν έφευγε ποτέ από δίπλα της και κάποια μέρα, ύστερα από μια σύντομη τελετή, κηδεύτηκε. Το σπίτι, χωρίς το άρωμα που η μητέρα του είχε δώσει, άδειασε παράξενα και δεν ήταν ποτέ πια το ίδιο, γιατί τώρα υπήρχε θλίψη στο σπίτι• ο πατέρας την ήξερε, αλλά τα παιδιά που είχαν χάσει κάποιον για πάντα, δεν ήξεραν μέχρι τότε τι σήμαινε θλίψη. Βρίσκεται πάντα εκεί, δεν μπορείς απλώς να την ξεχάσεις, δεν μπορείς να την καλύψεις με κάποια μορφή διασκέδασης – θρησκευτική ή άλλου είδους. Μπορεί να δραπετεύσεις, αλλά εκείνη θα ξαναβρεθεί μπροστά σου. Μπορεί να χαθείς μέσα σε κάποια λατρεία, σε προσευχή ή σε κάποια βολική πίστη, αλλά αυτή θα παρουσιαστεί ξανά, απροσκάλεστη. Το άνθισμα της θλίψης είναι πικρία, κυνισμός ή κάποια νευρωτική συμπεριφορά. Μπορεί να είσαι επιθετικός, βίαιος ή κάθαρμα, αλλά η θλίψη βρίσκεται όπου είσαι κι εσύ. Μπορεί να έχεις δύναμη, θέση και τις απολαύσεις που δίνει το χρήμα, αλλά εκείνη θα βρίσκεται εκεί, στην καρδιά σου, περιμένοντας και καραδοκώντας. Ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να την αποφύγεις. Η αγάπη που έχεις μέσα σου τελειώνει στη θλίψη- η θλίψη είναι χρόνος, η θλίψη είναι η σκέψη.
Κόβεται ένα δέντρο κι εσύ απλώς χύνεις ένα δάκρυ- σφάζουν ένα ζώο για χάρη της γεύσης σου- η γη καταστρέφεται για δική σου ευχαρίστηση. Εκπαιδεύεσαι να σκοτώνεις, να καταστρέφεις, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Η σύγχρονη τεχνολογία και οι μηχανές αντικαθιστούν τον ανθρώπινο μόχθο, αλλά δεν μπορείς να δώσεις τέλος στη θλίψη με τα πράγματα που κατασκεύασε η σκέψη. Η αγάπη δεν είναι ευχαρίστηση.
Ήρθε απελπισμένη, γεμάτη από τη θλίψη της. Άφησε να ξεχυθούν όλα όσα είχε περάσει: το θάνατο, τις τρέλες των παιδιών της, τα πολιτικά τους, τα διαζύγιά τους, τις απογοητεύσεις, την πίκρα, την πλήρη ματαιότητα όλης της χωρίς νόημα ζωής. Δεν ήταν πια νέα- όταν ήταν νέα είχε ζήσει τη ζωή της, ενδιαφέρθηκε παροδικά για την πολιτική, πήρε ένα πτυχίο στα οικονομικά και έζησε πάνω κάτω το είδος της ζωής που ζει σχεδόν όλος ο κόσμος. Ο άντρας της είχε πεθάνει πρόσφατα και η θλίψη ολάκερη φάνηκε να την κατακλύζει. Καθώς μιλούσαμε ησύχασε.
Κάθε κίνηση της σκέψης βαθαίνει τη θλίψη. Η σκέψη με τις αναμνήσεις της, με τις εικόνες της ευχαρίστησης και του πόνου, με τη μοναξιά της και τα δάκρυα, με την αυτολύπηση και τις τύψεις, είναι το έδαφος όπου φυτρώνει η θλίψη. Ακούστε αυτά που λέγονται τούτη τη στιγμή. Απλώς ακούστε όχι την ηχώ του παρελθόντος, όχι το ξεπέρασμα της θλίψης ή πώς να ξεφύγετε από το μαρτύριό της, αλλά ακούστε με την καρδιά σας, με όλο σας το είναι ό,τι λέγεται αυτή τη στιγμή. Οι εξαρτήσεις σας και οι προσκολλήσεις σας έχουν ετοιμάσει το έδαφος για τη θλίψη σας. Η αμέλεια της μελέτης του εαυτού σας και της ομορφιάς που αυτή φέρνει έχουν θρέψει τη θλίψη σας• όλες οι εγωκεντρικές σας δραστηριότητες σας έχουν οδηγήσει σε τούτη τη θλίψη. Απλώς ακούστε προσεκτικά αυτό που λέγεται- μείνετε μ’ αυτό, μην περιπλανηθείτε. Κάθε κίνηση της σκέψης δυναμώνει τη θλίψη. Η σκέψη δεν είναι αγάπη. Στην αγάπη δεν υπάρχει θλίψη.
Κρισναμούρτι “Ημερολόγιο” μετάφραση:Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε