«… Η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι η συνείδηση όλης της ανθρωπότητας. Αυτού του απέραντου ποταμού -που δεν έχει αρχή, που πάντα συνεχίζει να κυλάει- και που εσύ κι εγώ και ο άλλος, είμαστε μέρος του. Αλλά εγώ και ο άλλος πεθαίνουμε. Τι γίνονται όλες οι επιθυμίες μου, τι γίνονται όλοι οι φόβοι μου, οι χαρές μου, οι ανησυχίες μου, οι προσδοκίες μου, οι φιλοδοξίες μου, το τεράστιο φορτίο θλίψης που κουβαλούσα για χρόνια, τι γίνονται όλα αυτά όταν το σώμα πεθάνει; Ανακατεύονται με το ποτάμι της ανθρωπότητας. Είναι μέρος αυτού του ποταμού. Δεν ήταν ποτέ δικά σου. Δεν είναι δικά σου, είναι μέρος αυτού του ποταμού, που εκδηλώνεται με την μορφή του Χ του Ψ και λοιπά, με τις δωδεκάδες Χ, Ψ και Ω. Αυτό το ποτάμι είναι φτιαγμένο από επιθυμία, φόβο, απελπισία, μοναξιά, όπως και από τα αντίθετά τους. Αυτά είναι το ποτάμι. Και είμαστε μέρος αυτού του ποταμού. Κι όταν το σώμα πεθάνει, οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι τραγωδίες και οι δυστυχίες (και τα αντίθετά τους) συνεχίζονται… Εγώ πεθαίνω, αλλά το ποτάμι συνεχίζει. Το ποτάμι που είναι επιθυμία. Γιατί αυτό είναι το ποτάμι. Και το ποτάμι εκδηλώνεται σαν ο Χ, η Ψ, ο Ω… Με μια μορφή, ένα όνομα… Από την στιγμή, όμως, που μια εκδήλωση του ποταμού εγκαταλείπει το ποτάμι, γι’ αυτήν υπάρχει πλήρης ελευθερία από το ποτάμι. Το ποτάμι εκδηλώνεται μέσα από τον Χ, και με αυτή την «εκδήλωση», αν ο Χ δεν ελευθερώσει εντελώς τον εαυτό από το ποτάμι, θα ξαναγυρίζει πάλι και πάλι σ’ αυτό…».
Κρισναμούρτι
2nd Conversation with Buddhist Scholars
Brockwood Park, England, 28/6/1979
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε