Ποιος είναι ο ενωτικός παράγοντας στο διαλογισμό; Γιατί, όπως ξέρετε, αυτό είναι ένα από τα πιο αναγκαία και ύψιστης σημασίας θέματα. Οι πολιτικοί δεν πρόκειται να φέρουν αυτή την ενότητα ανάμεσα μας, όσο κι αν συζητούν γι’ αυτή. Τους πήρε χιλιάδες χρόνια μόνο και μόνο για να αρχίσουν να συναντιούνται. Ποιος είναι αυτός ο παράγοντας; Μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό είδος ενέργειας, που δεν είναι η κίνηση της σκέψης με τη δική της ενέργεια. Και θα μπορέσει αυτή η ενέργεια, που δεν πηγάζει από τη σκέψη, να φέρει αυτή την ενότητα; Αυτό το πρόβλημα είναι δικό σας, έτσι δεν είναι; Ενότητα ανάμεσα σ’ εσάς και τη γυναίκα σας ή τον άντρα σας, ενότητα ανάμεσα σ’ εσάς και έναν άλλο. Βλέπετε, έχουμε κάνει προσπάθειες να φέρουμε αυτή την ενότητα- η σκέψη βλέπει την ανάγκη για ενότητα και τότε δημιουργεί ένα κέντρο. Όπως ο ήλιος είναι το κέντρο αυτού του κόσμου, που συγκρατεί όλα τα πράγματα μέσα σ’ αυτό το φως, έτσι κι αυτό το κέντρο που δημιουργεί η σκέψη ελπίζει να ενώσει τους ανθρώπους. Οι μεγάλοι κατακτητές, οι μεγάλοι πολεμιστές, προσπάθησαν να το κάνουν αυτό χύνοντας το αίμα των ανθρώπων. Οι θρησκείες προσπάθησαν να το κάνουν, αλλά έφεραν μεγαλύτερη διαίρεση με τη σκληρότητά τους, τους πολέμους τους, τα βασανιστήριά τους. Η επιστήμη το έχει ερευνήσει. Και επειδή η επιστήμη είναι συσσωρευμένη γνώση και η κίνηση της γνώσης είναι σκέψη, όντας η σκέψη κομματιασμένη δεν μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους.
Υπάρχει κάποια ενέργεια που θα φέρει αυτή την ενότητα, αυτή την ενοποίηση του ανθρώπινου γένους; Λέμε ότι αυτή η ενέργεια εμφανίζεται με το διαλογισμό, γιατί στο διαλογισμό δεν υπάρχει κέντρο. Το κέντρο δημιουργείται από τη σκέψη, αλλά στο διαλογισμό εμφανίζεται κάτι εντελώς διαφορετικό και αυτό είναι η συμπόνια. Αυτός είναι ο παράγοντας που ενώνει τους ανθρώπους. Να είσαι συμπονετικός όχι να γίνεις, που κι αυτό είναι άλλη μια αυταπάτη, αλλά να είσαι συμπονετικός.
Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει κέντρο, το κέντρο που έχει δημιουργηθεί από τη σκέψη, τη σκέψη που ελπίζει ότι μπορεί να φέρει ενότητα δημιουργώντας ένα κέντρο, όπως μια διασπασμένη κυβέρνηση, όπως μια δικτατορία, όπως ο αυταρχισμός- όλα αυτά είναι κέντρα που ελπίζουν ότι θα δημιουργήσουν ενότητα. Όλα αυτά έχουν αποτύχει και αναπόφευκτα θα αποτυγχάνουν. Υπάρχει μόνο ένας παράγοντας κι αυτός είναι εκείνη η αίσθηση μεγάλης συμπόνιας. Κι αυτή η συμπόνια υπάρχει όταν κατανοήσουμε τον πόνο σε όλο το πλάτος και βάθος του. Γι’ αυτό μιλήσαμε πάρα πολύ για τον πόνο, τον πόνο όχι μόνο ενός ανθρώπου, αλλά το συλλογικό πόνο της ανθρωπότητας. Μην το κατανοήσετε λεκτικά ή λογικά, αλλά με κάτι άλλο, με την καρδιά σας, νιώθοντάς το. Και καθώς εσείς είστε ο κόσμος και ο κόσμος είναι εσείς, αν υπάρξει αυτή η γέννηση της συμπόνιας, τότε αναπόφευκτα θα φέρετε την ενότητα, δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς.
Κρισναμούρτι,”Η αλήθεια και το υπαρκτό” μεταφρ.ΝΠιλάβιος εκδ Καστανιώτη
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε