Από το «Ημερολόγιο» του Κ

Πόσο όμορφα ήταν εκείνο το πρωί, το καθαρό φως και το χρυσαφένιο μονοπάτι του ήλιου σε κείνα τα ζωντανά νερά. Και ήσουν εσύ ο κόσμος, το σύμπαν, η ομορφιά που δεν πεθαίνει και η χαρά της συμπόνιας. Μόνο που εσύ δεν ήσουν εκεί· αν ήσουν, τό­τε όλα αυτά δε θα υπήρχαν. Εσύ είσαι που δίνεις την αρχή και το τέλος, για να ξαναρχίσεις, μπλεγμένος σε μια ατέλειωτη αλυσίδα.

Στην προσπάθεια να γίνεις κάτι υπάρχει αβεβαιότητα και α­στάθεια. Στο να μην είσαι τίποτα υπάρχει απόλυτη σταθερότητα, άρα και διαύγεια. Εκείνο που είναι ολοκληρωτικά σταθερό δεν πε­θαίνει ποτέ^– η φθορά βρίσκεται στο να γίνεσαι κάτι. Ο κόσμος έ­χει την τάση να γίνει κάτι, να πετύχει, να κερδίσει· κι έτσι υπάρχει ο φόβος του να χάσει και ο φόβος του θανάτου.

Ο νους πρέπει να περάσει μέσα από αυτή τη μικρή τρύπα που έχει φτιάξει, τον εαυτό, για να βρεθεί σε εκείνο το απέραντο τίποτα, τη σταθερότητα του οποίου η σκέψη δεν μπορεί να μετρήσει. Η σκέψη θέλει να το αιχμαλωτίσει αυτό το τίποτα, να το χρησιμοποιήσει, να το καλ­λιεργήσει και να το ρίξει στο εμπόριο. Πρέπει να πάρει αποδεκτή μορφή, επομένως να γίνει αξιοσέβαστο για να λατρεύεται. Η σκέ­ψη δεν μπορεί να το κατατάξει σε καμιά κατηγορία, άρα πρέπει να είναι ψευδαίσθηση και παγίδα ή πρέπει να είναι μόνο για τους λί­γους, τους εκλεκτούς. Κι έτσι η σκέψη συνεχίζει τους πονηρούς της τρόπους φοβισμένη, σκληρή, ματαιόδοξη, πάντοτε ασταθής, αν και μέσα στην έπαρσή της ισχυρίζεται ότι υπάρχει σταθερότητα στις πράξεις της, στις εξερευνήσεις της, στη γνώση που έχει συσσω­ρεύσει. Το όνειρο γίνεται μια πραγματικότητα που εκείνη έχει εκθρέψει, αλλά ό,τι έχει κάνει πραγματικότητα η σκέψη δεν είναι η αλήθεια. Το τίποτα δεν είναι κάποια πραγματικότητα, αλλά είναι η αλήθεια.

Η πραγματικότητα της σκέψης είναι η μικρή τρύπα, ο εαυτός· εκείνος ο σκελετός που πάνω του έχει χτίσει όλη της την ύπαρξη· είναι η πραγματικότητα του κατακερματισμού της, του πό­νου της, της θλίψης και της αγάπης της. Η πραγματικότητα των θε­ών της ή του ενός θεού της είναι μία προσεκτική δομή της σκέψης, όπως και οι προσευχές της, οι ιεροτελεστίες της, οι ρομαντικές λατρείες της. Η πραγματικότητα δεν έχει καμιά σταθερότητα ή α­ληθινή διαύγεια.

Η γνώση για τον εαυτό είναι χρόνος, μήκος, πλάτος και όγκος· μπορούν να συσσωρευτούν σιγά σιγά, να χρησιμοποιηθούν σαν σκάλα για να γίνεις κάτι, να βελτιωθείς, να πετύχεις. Αυτή η γνώ­ση με κανέναν τρόπο δε θα ελευθερώσει το νου από το φορτίο της πραγματικότητάς του. Εσύ είσαι το φορτίο^– η αλήθεια αυτού του πράγματος βρίσκεται στο να το δεις και η απελευθέρωση δεν είναι πραγματικότητα της σκέψης. Το να το δεις είναι η δράση. Η δρά­ση βγαίνει από τη σταθερότητα, από τη διαύγεια του τίποτα.

Κρισναμούρτι»Το Ημερολόγιο» μετάφραση Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη