Πόσο όμορφα ήταν εκείνο το πρωί, το καθαρό φως και το χρυσαφένιο μονοπάτι του ήλιου σε κείνα τα ζωντανά νερά. Και ήσουν εσύ ο κόσμος, το σύμπαν, η ομορφιά που δεν πεθαίνει και η χαρά της συμπόνιας. Μόνο που εσύ δεν ήσουν εκεί· αν ήσουν, τότε όλα αυτά δε θα υπήρχαν. Εσύ είσαι που δίνεις την αρχή και το τέλος, για να ξαναρχίσεις, μπλεγμένος σε μια ατέλειωτη αλυσίδα.
Στην προσπάθεια να γίνεις κάτι υπάρχει αβεβαιότητα και αστάθεια. Στο να μην είσαι τίποτα υπάρχει απόλυτη σταθερότητα, άρα και διαύγεια. Εκείνο που είναι ολοκληρωτικά σταθερό δεν πεθαίνει ποτέ– η φθορά βρίσκεται στο να γίνεσαι κάτι. Ο κόσμος έχει την τάση να γίνει κάτι, να πετύχει, να κερδίσει· κι έτσι υπάρχει ο φόβος του να χάσει και ο φόβος του θανάτου.
Ο νους πρέπει να περάσει μέσα από αυτή τη μικρή τρύπα που έχει φτιάξει, τον εαυτό, για να βρεθεί σε εκείνο το απέραντο τίποτα, τη σταθερότητα του οποίου η σκέψη δεν μπορεί να μετρήσει. Η σκέψη θέλει να το αιχμαλωτίσει αυτό το τίποτα, να το χρησιμοποιήσει, να το καλλιεργήσει και να το ρίξει στο εμπόριο. Πρέπει να πάρει αποδεκτή μορφή, επομένως να γίνει αξιοσέβαστο για να λατρεύεται. Η σκέψη δεν μπορεί να το κατατάξει σε καμιά κατηγορία, άρα πρέπει να είναι ψευδαίσθηση και παγίδα ή πρέπει να είναι μόνο για τους λίγους, τους εκλεκτούς. Κι έτσι η σκέψη συνεχίζει τους πονηρούς της τρόπους φοβισμένη, σκληρή, ματαιόδοξη, πάντοτε ασταθής, αν και μέσα στην έπαρσή της ισχυρίζεται ότι υπάρχει σταθερότητα στις πράξεις της, στις εξερευνήσεις της, στη γνώση που έχει συσσωρεύσει. Το όνειρο γίνεται μια πραγματικότητα που εκείνη έχει εκθρέψει, αλλά ό,τι έχει κάνει πραγματικότητα η σκέψη δεν είναι η αλήθεια. Το τίποτα δεν είναι κάποια πραγματικότητα, αλλά είναι η αλήθεια.
Η πραγματικότητα της σκέψης είναι η μικρή τρύπα, ο εαυτός· εκείνος ο σκελετός που πάνω του έχει χτίσει όλη της την ύπαρξη· είναι η πραγματικότητα του κατακερματισμού της, του πόνου της, της θλίψης και της αγάπης της. Η πραγματικότητα των θεών της ή του ενός θεού της είναι μία προσεκτική δομή της σκέψης, όπως και οι προσευχές της, οι ιεροτελεστίες της, οι ρομαντικές λατρείες της. Η πραγματικότητα δεν έχει καμιά σταθερότητα ή αληθινή διαύγεια.
Η γνώση για τον εαυτό είναι χρόνος, μήκος, πλάτος και όγκος· μπορούν να συσσωρευτούν σιγά σιγά, να χρησιμοποιηθούν σαν σκάλα για να γίνεις κάτι, να βελτιωθείς, να πετύχεις. Αυτή η γνώση με κανέναν τρόπο δε θα ελευθερώσει το νου από το φορτίο της πραγματικότητάς του. Εσύ είσαι το φορτίο– η αλήθεια αυτού του πράγματος βρίσκεται στο να το δεις και η απελευθέρωση δεν είναι πραγματικότητα της σκέψης. Το να το δεις είναι η δράση. Η δράση βγαίνει από τη σταθερότητα, από τη διαύγεια του τίποτα.
Κρισναμούρτι»Το Ημερολόγιο» μετάφραση Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε