XV
Δεν έχω κανένα όνομα’
είμαι σαν το δροσερό αεράκι των βουνών.
Δεν έχω κανένα καταφύγιο’
είμαι σαν τα περιπλανώμενα νερά.
Δεν έχω κανένα χώρο ιερό, σαν των σκοτεινών θεών’
ούτε βρίσκομαι στη σκιά γκρίζων ναών.
Δεν έχω βιβλία ιερά,
ούτε με την παράδοση έχω σχέση.
Δε βρίσκομαι στα λιβάνια
που σκαρφαλώνουν πάνω απ’ τους βωμούς,
ούτε στων μεγαλόπρεπων των τελετών μέσα την επίδειξη.
Δε βρίσκομαι ούτε στις ζωγραφιστές εικόνες
ούτε στη βαθιά την ψαλμωδία μιας μελωδικής φωνής.
Δεν είμαι περικυκλωμένος από θεωρίες
ούτε μολυσμένος από πίστεις.
Δεν είμαι σκλαβωμένος σε θρησκείες
ούτε στων ιερέων τους την ευλαβή αγωνία.
Δεν είμαι παγιδευμένος σε φιλοσοφίες
ούτε εγκλωβισμένος από των δογμάτων τους τη δύναμη.
Δεν είμαι ούτε χαμηλά ούτε ψηλά,
είμαι εκείνος που λατρεύει κι εκείνο που λατρεύεται.
Είμαι ελεύθερος.Το τραγούδι μου είναι το τραγούδι του ποταμού που προσκαλεί για τις ανοιχτές τις θάλασσες καθώς αδιάκοπα περιπλανιέται.
Είμαι η Ζωή.
«Η γνωριμία με την Αλήθεια είναι μία απόλυτη και τελική εμπειρία.
Ύστερα από την Αλήθεια ξαναπλάστηκε ο εαυτός μου.
Δεν είμαι ποιητής, απλώς προσπάθησα να βάλω σε λέξεις όσα συνειδητοποίησα.» Τζίντου Κρισναμούρτι,1928
Τα δίχτυα που είχα ρίξει στο σκοτάδι
Σχολιάστε