«ο εκπαιδευτικός χρειάζεται εκπαίδευση»

«Όπου υπάρχει διαίρεση πρέπει να υπάρχει και σύγκρουση.
Και ένα Γυμνάσιο ή Λύκειο δεν είναι μέρος για συγκρούσεις. Είναι
ένα μέρος για να μάθεις την τέχνη της ζωής.Αυτή η τέχνη
είναι η μεγαλύτερη, ξε
περνάει όλες τις άλλες τέχνες γιατί αυτή
η τέχνη αγγίζει ολόκληρο τον άνθρωπο, όχι ένα μέρος του, όσο
ευχάριστο κι αν είναι. Και σε ένα τέτοιου είδους σχολείο αν ο εκπαιδευτικός
είναι αφοσιωμένος σ’ αυτό -όχι σαν ιδανικό, αλλά
ως μια πραγματικότητα της καθημερινής ζωής- αν είναι αφοσιωμένος -ας το ξαναπούμε, όχι σε κάποιο ιδανικό, κάποια
ουτοπία, κάποιο υψηλό στόχο- μπορεί να προσπαθήσει πραγματικά
να ανακαλύψει μέσα στο μυαλό του ανθρώπου έναν
τρόπο ζωής που δεν είναι παγιδευμένος στα προβλήματα, στην
πάλη, τη σύγκρουση και τον πόνο. Η αγάπη δεν είναι πόνος, ανησυχία,
μοναξιά,είναι παντοτινή. Κι αν ο εκπαιδευτικός εμμένει
σ’ αυτό, μπορεί να ενσταλλάξει στις γνώσεις που απόκτησαν οι
μαθητές αυτό το πραγματικά θρησκευτικό πνεύμα που πάει
πολύ πιο πέρα από κάθε γνώση, που ίσως είναι το τέλος ακριβώς
κάθε γνώσης -όχι ίσως- είναι το τέλος της γνώσης. Γιατί
πρέπει να υπάρχει απελευθέρωση από τη γνώση για να κατανοήσεις
εκείνο που είναι αιώνιο, παντοτινό. Η γνώση έχει σχέση
με το χρόνο, ενώ η θρησκεία είναι ελεύθερη από τα δεσμά του
χρόνου.
Μοιάζει πολύ επείγον και σημαντικό το να κάνουμε να ’ρθει
μια νέα γενιά- ακόμα και μισή δωδεκάδα άνθρωποι αν υπήρχαν
σε όλο τον κόσμο θα έκαναν μεγάλη διαφορά. Αλλά ο εκπαιδευτικός
χρειάζεται εκπαίδευση. Αυτό είναι το ύψιστο λειτούργημα
στον κόσμο.»

Απόσπασμα απο το βιβλίο του Κρισναμούρτι «Εις εαυτόν» εκδ.Καστανιώτη,μετάφραση Ν.Πιλάβιος