Χίλιοι Ήλιοι και η Τελευταία Βόλτα

Last walk from ο Παραμυθάς on Vimeo.

Η Τελευταία Βόλτα
Προς το τέλος του 1985, ο Κρισναμούρτι βρισκόταν στις Ινδίες και κάποια στιγμή άρχισε να μην αισθάνεται καθόλου καλά. Του είπαν να μπει σε Νοσοκομείο εκεί, αλλά ξέροντας, φαίνεται, ότι θα πεθάνει -πλησίαζε τα 91- ζήτησε να φύγει για την Αμερική, για το Όχαϊ, όπου εκεί θεωρούσε ότι ήταν το σπίτι του, καθώς εκεί είχε ζήσει τα πιο ευτυχισμένα και ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής του με τον αδελφό του τον Νίτια εκεί και εκεί επίσης του είχαν συμβεί κάποια πολύ έντονα και παράξενα μεταφυσικά γεγονότα που του άλλαξαν τη ζωή. Το κείμενο είναι ενός ανθρώπου που μεγάλωσε δίπλα στον Κρισναμούρτι από μικρό παιδί, του Ασίτ Τσαντμάλ, από το βιβλίο του, «Χίλιοι “Ηλιοι και Η Τελευταία Βόλτα», που είναι είναι ένας συνδυασμός από κείμενα και πολλές φωτογραφίες.

Τελευταία, μιλάει ανοιχτά και ελεύθερα για το θάνατό του. Ένα βράδυ μου λέει: «Αν οι γιατροί μου πούνε, όταν με εξετάσουν στην Καλιφόρνια, ‘όχι άλλα ταξίδια, όχι άλλες ομιλίες’, τότε το σώμα θα πεθάνει μέσα σε τέσσερις εβδομάδες». Κι ύστερα με ρωτάει: «Τι θα κάνεις με τη ζωή σου Ασίτ; Αν κανείς έχει έρθει σε επαφή με το ‘Άλλο’ και δεν αγκυροβολήσει σ’ αυτό, θα γίνει κομμάτια…».
Στις δέκα Ιανουαρίου, στις πεντέμισι τ’ απόγευμα, βγαίνει για την τελευταία του βόλτα. Θα φύγει για την Καλιφόρνια, στις 12 τα μεσάνυχτα. Όπως συνήθως, διασχίζει τον κήπο του σπιτιού της Ράντα, περνάει την πόρτα της μάντρας ανοίγοντάς την και κλείνοντάς την προσεχτικά, στρίβει δεξιά κατά μήκος της παραλίας. (…) Καθώς διασχίζει με μεγάλα βήματα την παραλία είναι σιωπηλός. (…) Ύστερα στρίβει και πηγαίνει προς την άλλη άκρη της παραλίας, εκεί όπου τελειώνει η μισοσπασμένη γέφυρα και ο ποταμός Αντιάρ, καθώς χύνεται στον κόλπο της Βεγγάλης. Σε λιγότερο από δύο μήνες, εδώ θα σκορπιστούν οι στάχτες του. Σταματάει σιωπηλά, κοιτάζοντας τη θάλασσα και τον ουρανό. Ύστερα στρίβει και πηγαίνει προς το σπίτι της Ράντα. Τα μαλλιά του κυματίζουν στον αέρα σαν ουρά κομήτη. (…) Φτάνοντας στο σπίτι σταματάει, και για άλλη μια φορά κοιτάζει την άμμο, τη θάλασσα και τον ουρανό κι αυτό είναι ο αποχαιρετισμός του.

Και ένα κείμενο για τον «δάσκαλο»

Ερώτηση: Αν κανείς έχει ελευθερωθεί από το φόβο, τότε όταν τον συναντάει σε κάποιον άλλον δεν θλίβεται; Και τι μπορεί να κάνει;

Κρισναμούρτι: Εκείνο που μπορείς να κάνεις είναι να γίνεις δάσκαλος για τον άλλον, αλλά όχι για να βγάζεις χρήματα, όχι για να φουσκώσεις τον Τραπεζικό σου λογαριασμό, όχι για να έχεις εξουσία, αλλά απλώς για να μαθαίνεις κάτι στους άλλους, να τους μιλάς. Κι αυτό, δεν σημαίνει ότι πρώτα έχεις μάθει εσύ, έχεις συσσωρεύσει γνώσεις και μετά τις μεταφέρεις στους άλλους. Όχι. Σημαίνει ότι έχοντας κι εσύ ο ίδιος φόβο μέσα σου και κατανοώντας τον εαυτό σου, βοηθάς και κάποιον άλλον να κατανοήσει κι εκείνος τον εαυτό του, οπότε το να είσαι δάσκαλος είναι το να μαθαίνεις κι εσύ… Αχ, δεν βλέπετε την ομορφιά όλου αυτού του πράγματος…