Έρωτας…

Το είδος της αγάπης που νιώθουμε τώρα είναι κάτι γεμάτο θλίψη· η αγάπη που ξέρουμε έχει θλίψη, πίκρα, απογοήτευση· ο πόνος αυτής της αγάπης είναι μαρτυρικός· μέσα της γνωρίζουμε το φόβο και την πικρία. Και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ” αυτή την αγάπη, παρόλο που είναι μαρτύριο. Ο ανόητος κατηγορεί την αγάπη, χωρίς να κατανοεί την αιτία του πόνου· αν δεν γνωρίσεις τη σύγκρουσή της δεν υπάρχει η πέρα από τη λογική οδύνη. Αν δεν αποκτήσεις επίγνωση τής πηγής της σύγκρουσης, της αίσθησης του ανικανοποίητου, τότε η αγάπη φέρνει πόνο. Η αίσθηση του ανικανοποίητου είναι που φέρνει τον πόνο κι όχι η αγάπη. Είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου κι όχι η αγάπη που δημιουργεί την εξάρτηση κι όλα τα θλιβερά ζητήματα που γεννιούνται…

Αν θέλετε να κατανοήσετε το ζήτημα της ερωτικής πράξης, μην προσπαθήσετε να το λύσετε χωριστά, μακριά από τα υπόλοιπα ανθρώπινα προβλήματα. Είναι όλα ένα. Η ερωτική πράξη γίνεται πρόβλημα όταν υπάρχουν απογοητεύσεις. Όταν η δουλειά μας, που θα έπρεπε να είναι η αληθινή έκφραση της ύπαρξής μας, γίνεται απλώς μηχανικά και καταντάει ηλίθια και άχρηστη, τότε υπάρχει απογοήτευση· όταν η συναισθηματική μας ζωή, που θα έπρεπε να είναι πλούσια και ολοκληρωμένη, τορπιλίζεται από φοβίες, τότε υπάρχει απογοήτευση· όταν ο νους που θα έπρεπε να είναι ξύπνιος, ευλύγιστος, χωρίς περιορισμούς, λυγίζει κάτω από το βάρος της παράδοσης, της μνήμης αυτοπροστασίας, των ιδανικών, των πιστεύω, τότε υπάρχει απογοήτευση. Έτσι, η ερωτική πράξη γίνεται ένα υπερτονισμένο και αφύσικο πρόβλημα. Όταν υπάρχει πληρότητα, δεν υπάρχουν προβλήματα. Όταν είσαι τρωτά ερωτευμένος η ερωτική πράξη δεν είναι πρόβλημα. Για τον άνθρωπο που η ερωτική πράξη είναι απλή αισθησιακή ευχαρίστηση, τού γίνεται ένα πιεστικό πρόβλημα που του κατατρώει τον νου και την καρδιά….

Είσαι προσκολλημένος σε κάποιον και βλέπεις όλη την ιστορία της προσκόλλησης: τι περιλαμβάνει, όλη της τη δομή, τη φύση της, τις συνέπειές της. Και κάποια στιγμή την τελειώνεις. Τι συμβαίνει τότε; Προχωρήστε αργά. Τι συμβαίνει; Το πρόσωπο, φυσικά, εξακολουθεί να είναι εκεί. Εάν ήσουν προσκολλημένος σ” αυτό το πρόσωπο πριν και δεν είσαι πια, δεν είσαι ολοκληρωτικά, τι έχει συμβεί; Έγινε μία αλλαγή, έτσι;. Που σημαίνει τι; Μήπως έσβησε η μνήμη που σε έκανε να είσαι προσκολλημένος, ακριβώς τη στιγμή που εγκατέλειψες ολοκληρωτικά την προσκόλληση; Αυτό είναι πολύ σημαντικό που βλέπει κανείς, αν το έχει κάνει. Γιατί; Τι συμβαίνει; Όταν ήμουν προσκολλημένος λειτουργούσε όλος ο μηχανισμός καταγραφής. Έτσι; Τώρα που δεν είμαι καθόλου προσκολλημένος ο μηχανισμός καταγραφής έχει σταματήσει. Αν δεν έχει σταματήσει, τότε αυτό σημαίνει ότι η προσκόλληση συνεχίζεται, ίσως με ένα διαφορετικό τρόπο. Τώρα: Όταν ο νους ελευθερώθηκε από την προσκόλληση, σβήστηκαν όσα είχαν καταγραφεί, έτσι; Αυτό είναι το θέμα: Δεν υπάρχει ψυχολογική μνήμη. Σας λέω ότι -αν το κάνετε- δεν θα υπάρχει πια μνήμη. Και είναι άλλο το να ξεχάσεις κάτι κι άλλο το να μην έχεις την ψυχολογική μνήμη του. Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Υποθέστε ότι με έχουν πληγώσει. Η μνήμη αυτής της πληγής, το συναίσθημα τού πληγώματος είναι πάντα εκεί. Αν, τώρα, σβήσω αυτή την πληγή εντελώς, τότε μ” αυτό το σβήσιμο, με το καθάρισμα, δεν υπάρχει πια ποτέ το συναίσθημα ότι έχω πληγωθεί. Ναι, ξέρω ότι αυτό πολλοί το βρίσκουν δύσκολο, αλλά όντως: δεν υπάρχει πια ποτέ συναίσθημα ότι έχεις πληγωθεί. Δεν μπορείς καν να το ανακαλέσεις – ψυχολογικά. Πρακτικά θυμάσαι το γεγονός, αλλά αν θέλεις να ξαναβάλεις εκεί το συναίσθημα, δεν μπορείς να το θυμηθείς, δεν μπορείς να ανακαλέσεις την κατάσταση του νου ή των συναισθημάτων σου να πληγώνονται…