Όπως μια σπίθα
που θα δώσει φλόγα
είναι κρυμένη
μέσα στις γκρίζες στάχτες,
έτσι,φίλε,
και το φως
που θα σε οδηγήσει
είναι κάτω από τις σκόνες
όσων έζησες.
«Η γνωριμία με την Αλήθεια είναι μία απόλυτη και τελική εμπειρία.
Ύστερα από την Αλήθεια ξαναπλάστηκε ο εαυτός μου.
Δεν είμαι ποιητής, απλώς προσπάθησα να βάλω σε λέξεις όσα συνειδητοποίησα»
Τζίντου Κρισναμούρτι
θεωρώ πως η αναζήτηση της αλήθειας διαρκεί όσο η ζήση μας.Τυχεροί όσοι την έχουν γνωρίσει.
Καλή εβδομάδα να έχεις βαφτησημιέ μου…
Όσοι συναντουν την Αλήθεια σίγουρα δε μένουν ίδιοι και αυτό είναι ένας θάνατος…ο θάνατος του γνωστού,ο θάνατος του «εγώ» με όσα αυτό κουβαλάει.Και ο θάνατος έρχεται με φυσικό τρόπο μέσα από την κατανόηση της μηχανής του νου.
Καλή εβδομάδα και σε εσένα Ιωάννη.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΒΑΦΤΗΣΗΜΙΕ ΜΟΥ!!!
(και στην υπέροχη οικογένειά σου…)
Εάν μου επιτρέπεται το σχόλιο -εφ’ όσον και εσείς το επιτρέπετε, ασφαλώς-
θα ‘θελα να πω πως -κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη-
η αλήθεια -πέρα από εμπειρία- έχει αυστηρά προσωπική υπόσταση
και αυτός είναι ο λόγος που μας απασχολεί τόσο.
Δεν είναι έννοια, δεν είναι κάτι το ασαφές και ασύλληπτο.
Είναι χειροπιαστή σχεδόν.
Είναι το ίδιο το βίωμα όπως καταγράφηκε στο πετσί του καθενός.
Και όπως κατά κανόνα συμβαίνει στις ζωντανές καταγραφές
τα όργανα και τα αισθητήρια ποικίλλουν.
Κατ’ επέκταση ποικίλλουν και οι αλήθειες.
Και ακόμα κι αν αδυνατούμε να την παρουσιάσουμε σε κάποιον
ή και να τον ‘πείσουμε’ γι’ αυτήν
το ότι είμαστε κάτοχοί της -αλλά και είμαστε υπό την κατοχή της- αρκεί.
Καλώς όρισες kranioUtopia,
το σχόλιό σου δίνει μια αφορμή για να σκεφτούμε και να ψάξουμε κάποια πράγματα.
Κατ’ αρχήν πρέπει προσεκτικά να ξεμπερδέψουμε κάποιες λέξεις-ένοιες .
Υπάρχει λοιπόν η πραγματικότητα που έχει να κάνει με τα πράγματα γύρω μας , αυτό που σκεφτόμαστε εμείς για τα πράγματα- έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε σε ατομικό επίπεδο-και τη συμπεριφορά που εμφανίζουμε βάση αυτής της αντίληψης.
Υπάρχει και το υπαρκτό ή αλλιώς ,όπως το ονομάζει και ο Κρισναμούρτι, αυτό που συμβαίνει.Το υπαρκτό εμπεριέχει την πραγματικότητα και την υπερβαίνει ,ως ολότητα μέσα στην οποία όλα τα πράγματα σχετίζονται μεταξύ τους και αλληλοεπιδρούν το ένα στο άλλο.
Υπάρχει και η Αλήθεια που βρίσκεται πέρα από τα πεδία της πραγματικότητας και του υπαρκτού και είναι η βάση που επιτρέπει να εκδηλωθεί επάνω της ό,τι το υπαρκτό.
Και όπως γράφει ο μεταφραστής των βιβλίων του Κρισναμούρτι Ν.Πιλάβιος στην εισαγωγή του βιβλίου «Η αλήθεια και το υπαρκτό» (εκεί ο Κρισναμούρτι μαζί με τον καθηγητή Ντέιβιντ Μπομ ερευνά αυτά τα ζητήματα),τελικά η αλήθεια είναι πέρα από την κατανόηση και την απόδοσή της με λέξεις:»είναι καθ’ ολοκληρία τίποτα(no-thing-ness)…»
Aυτό λοιπόν που περιγράφεις είναι ακριβώς η πραγματικότητα που είναι για τον καθένα μας διαφορετική…και όπως πολύ ωραία γράφεις «είμαστε κάτοχοί της αλλά και υπό κατοχή».
Η Αλήθεια λοιπόν για την οποία μας μιλάει ο Κρισναμούρτι δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις ούτε και να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο.Είναι «μια χώρα χωρίς κανένα μονοπάτι προς αυτή».
Σ’ ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να σχολιάσεις και να περπατήσουμε μαζί έναν διαφορετικό περίπατο.
Καλή σου νύχτα.
Η μόνη ένσταση που έχω, ευγενικέ οικοδεσπότη,
αφορά στο χαρακτηρισμό ‘καθ’ ολοκληρία τίποτα’.
Με την υπάρχουσα δομή και σύνθεση της κοινωνίας των δίποδων
αν συνέβαινε αυτό, αναλογίζεσαι πόσα δεινά θα μας ήταν άγνωστα;
Δεν θα μακρηγορήσω, θα αναφέρω μόνο τον πόλεμο.
Αλήθειες δεν ονομάζουν οι ‘αξιωματούχοι’ τις δικαιολογίες που προβάλουν
προκειμένου να μας πείσουν για την αναγκαιότητά του;
Αλλά αν το παράδειγμα του πολέμου σου φαίνεται τραβηγμένο,
θα σου μιλήσω για τα πεδία μάχης στα οποία, είτε λίγο είτε πολύ,
βρισκόμαστε όλοι μας καθημερινά.
Ναι, dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα), κατάλαβες πολύ καλά που αναφέρομαι,
στις οικογενειακές μας εστίες και στις επαγγελματικές μας στέγες.
Εκεί, πόσες καθ’ ολοκληρία τιποτένιες αλήθειες στεγάζονται, άραγε;
Υ.Γ.:
ξαναδιαβάζοντας τα γραφόμενά μου, θεωρώ το ύφος του σχολίου μου
ελαφρώς έντονο αλλά αυτό δεν έχει απολύτως σχέση με εσένα προσωπικά
γι αυτό και το επισημαίνω έγκαιρα.
Άλλωστε, μια άλλη αλήθεια είναι πως η ευθύτητα του χαρακτήρα μου
με εμποδίζει να εκφραστώ πιο διπλωματικά.
Χαίρομαι όμως ιδιαίτερα για την επέκταση του διαλόγου
που τόσο ζεστά αποκαλείς περίπατο.
Καλησπέρα kranioUtopia,
επί της ουσίας συμφωνώ σε όσα λες.Είτε στα πεδία των μαχών είτε μέσα στα σπίτια και στην οικογένειά του ή στο χώρο εργασίας, ο άνθρωπος περνάει όλη του τη ζωή πολεμόντας.Ο πόλεμος αυτός βέβαια ξεκινάει από μέσα του από τον ίδιο του τον εαυτό όπου το σαράκι του να «γίνει» κάποιος τον φέρνει σε συνεχή σύγκρουση με όλους και όλα…ακόμα και στους πιο πράους ,φαινομενικά, ανθρώπους.Πρέπει να γίνεις καλός πατριώτης,καλός χριστιανός ή μουσουλμάνος κλπ, καλός σύζυγος,καλός έμπορος,καλός πατέρας κλπ …και μόνο που τα σκέφτεσαι έχεις κοπεί φέτες…και σε κάθε περίπτωση ο καθένας ονομάζει αυτό το «καλός» αλήθεια…
Έχω όμως την αίσθηση,ότι υπάρχει μια και μόνη Αλήθεια πέρα και πάνω από όλες αυτές τις κομματιασμένες και σάπιες πλέον αλήθειες μας που προέρχεται από την «πηγή» όπως την ονομάζει ο Κ, και είναι η αιτία των πάντων…δεν πιάνεται,δεν φυλακίζεται ,δεν μαθαίνεται,δεν πλησιάζεται με κανένα τρόπο…
Θα σε ταλαιπωρήσω κι άλλο (ο περίπατος θα γίνει τώρα μαραθώνιος) 🙂 παραθέτοντας μια παλιότερη ανάρτησή μου παρμένη από βιβλίο του Κ:
Καταστρέφοντας το μοντέλο της εγωκεντρικής δραστηριότητας
Κ: Συζητούσαμε προχθές για το τέλος του χρόνου. Τόσο οι επιστήμονες μέσα από την έρευνα της ύλης όσο και οι αποκαλούμενοι «θρησκευόμενοι», προσπάθησαν ν’ ανακαλύψουν – όχι μόνο λεκτικά – αν μπορεί να σταματήσει ο χρόνος. Το ερευνήσαμε κάμποσο αυτό και είπαμε ότι είναι δυνατόν, αλλά μόνο για κείνο το ανθρώπινο πλάσμα που θα ήθελε ν’ακούσει και ν’ ανακαλύψει μέσα από την έμπνευση το τέλος του χρόνου. Γιατί η έμπνευση δεν είναι μνήμη. Η μνήμη είναι χρόνος, η μνήμη είναι εμπειρία, αποθηκευμένη γνώση μεσα στον εγκέφαλο κτλ. Όσο καιρό βρίσκεται αυτή σε λειτουργία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να έχουμε έμπνευση για οτιδήποτε. Ολική έμπνευση όχι μερική. Οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες, οι μουσικοί, όλοι αυτοί έχουν μερική μόνο έμπνευση και γι αυτό εξακολουθούν να παραμένουν δεμένοι στο χρόνο.
Είναι δυνατόν να έχουμε ολική έμπνευση, πράγμα που σημαίνει το τέλος του «εγώ»;΄Επειδή το «εγώ» είναι συναρμολογημένο από τη σκέψη κι η σκέψη είναι χρόνος το «εγώ» είναι χρόνος. Μπορεί το «εγώ» – ο εαυτός μου, οι αντιστάσεις μου, οι πληγές μου, όλ’ αυτά – μπορεί αυτό το «εγώ» να τελειώσει; Μόνο όταν αυτό τελειώνει υπάρχει ολική έμπνευση. Αυτό είναι εκείνο που βρήκαμε την προηγούμενη φορά. Κι εμβαθύναμε στο ερώτημα, αν είναι δυνατόν για ένα ανθρώπινο πλάσμα να τελειώσει ολοκληρωτικά με το σύνολο της δομής του «εγώ»; Είπαμε ναι και συνεχίσαμε γύρω απ’ αυτό. Πολύ λίγοι άνθρωποι θα δέχονταν ν’ ακούσουν κάτι τέτοιο αφού είναι ίσως αρκετά τρομακτικό, επειδή δημιουργείται το ερώτημα:» Αν το εγώ τελειώσει τι απομένει; Μόνο κενό; Σ’ αυτό δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον». Αν όμως κανείς ερευνά χωρίς κανένα φόβο τιμωρίας ή προσδοκία ανταμοιβής για ό,τι κάνει, τότε υπάρχει κάτι. Είπαμε ότι αυτό το κάτι είναι ένα ολοκληρωτικό κενό που είναι ενέργεια και σιωπή. Αυτό, βέβαια, ακούγεται όμορφα, αλλά δεν έχει κανένα νόημα για ένα σοβαρό άνθρωπο που θέλει να πάει πέρα από τον εαυτό του, πέρα απ’ όλα αυτά. Και προχωρήσαμε πιο πολύ ρωτώντας αν υπάρχει κάτι πέρα απ’ όλ’ αυτά; Και είπαμε ότι υπάρχει.
Μπομ: Η «πηγή».
Κ: Ναι, η «πηγή». Και το τελευταίο που είπαμε ήταν: Θα ήταν διατεθιμένοι οι άνθρωποι ν’ ακούσουν όλα όσα συζητάμε; Μήπως η αρχή μιας τέτοιας έρευνας βρίσκεται στο ν’ ακούς; Και σ’ αυτό το σημείο νομίζω ότι σταματήσαμε , αν θυμάμαι καλά. Τα είχα ξεχάσει και γι’ αυτό άρχισα μ’ εκείνη την ερώτηση. Ας την αφήσουμε προς το παρόν. Λοιπόν: Θα παρατούσα, εγώ, ένα ανθρώπινο πλάσμα, την εγωκεντρική μου συμπεριφορά ολοκληρωτικά;Τι θα μ’ έκανε να φύγω μακριά απ’ αυτή; Τι θα έκανε ένα ανθρώπινο πλάσμα να φύγει μακριά απ’ αυτό τον καταστροφικό, εγωκεντρικό τρόπο δράσης; Αν φύγει εξαιτίας κάποιας ανταμοιβής ή κάποιας τιμωρίας, τότε και πάλι είναι αποτέλεσμα σκέψης, κινήτρου. Ας το απορρίψουμε, λοιπόν, αυτό. Οπότε τι θα έκανε τ’ ανθρώπινα πλάσματα ν’ απαρνηθούν – αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη – την εγωκεντρική συμπεριφορά χωρίς την αίσθηση της ανταμοιβής; Να την απαρνηθούν ολοκληρωτικά δίχως κίνητρο; Βλέπετε, ο άνθρωπος έχει προσπαθήσει τα πάντα για να το πετύχει: νηστεία, αυτοβασανισμό με διάφορους τρόπους, απάρνηση του εαυτού του μέσω κάποιας πίστης ή απόρριψη του εαυτού του με την ταύτισή του με κάτι μεγαλύτερο. Όλοι οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι έχουν προσπαθήσει, αλλά το «εγώ» είναι πάντα εκεί.
Κρισναμούρτι,»Το τέλος του χρόνου» συζητήσεις με τον Δρ Ντ. Μπομ, εκδ. καστανιώτη
Καλό βράδυ kranioUtopia.
Πως να απαλλαγούμε από το εγώ μας, dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα),
τη στιγμή που δεν μπορούμε να διακόψουμε
ούτε την πιο μικρή, απωθητική πια, συνήθεια;
Αν μπορούμε να ‘διορθώσουμε’ κάτι,
είναι ίσως η υπέρμετρη χρήση του…
αλλά και πάλι έχω επιφυλάξεις.
Και θέτω τούτο το ερώτημα σαν να το έθετα σε μένα:
πως θα φτάσω στον άλλον χωρίς εγώ;
Αντιλαμβάνομαι, προσεγγίζω, αισθάνομαι
μέσω των κυττάρων μου και όχι μέσω της σκέψης.
Παραγκωνίζοντάς τα απλώς απέχω.
Η ζωή είναι, κατά τη γνώμη μου, απόλυτα ερωτική.
Κι επειδή ο έρωτας περνά από το εγώ
προσωπικά θα το προστατέψω για να την διανύσω.
Καλησπέρα, dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα)!
Σ’ ευχαριστώ για το κέντρισμα και την ανταπόκριση!
Καλησπέρα κranioUtopia,
Είσαι άνθρωπος που έχει τη διάθεση να ακούσει,να αφουγκραστεί να ερευνήσει και να πάει βαθύτερα…έτσι λοιπόν δε χρειάζεται να με ευχαριστείς για την ανταπόκριση αφού αυτό είναι και για εμένα το ζητούμενο.
Και για εμένα η ζωή είναι έρωτας.Και είναι έρωτας τότε και μόνο τότε ,όταν ζεις τη στιγμή , όταν αντιλαμβάνεσαι,προσεγγίζεις ,αισθάνεσαι με όλο σου το είναι με κάθε σου κύτταρο,με όλη σου την καρδιά χωρίς να παρεμβάλλεται η σκέψη-εμπειρία-μνήμη-χρόνος το οικοδόμημα του «εγώ» με μια λέξη.
Το πράγμα αρχίζει και στραβώνει όταν μπαίνει στη μέση η σκέψη και αρχίζει η σύγκριση που φέρνει σύγκρουση.Δεν μπορείς όμως και να παραγκωνίσεις και να καταπιέσεις τη σκέψη,το εγώ που είναι κάτι τόσο ζωντανό όσο ένα λουλούδι.Μπορείς όμως να παρατηρείς προσεκτικά από κοντά ,την κίνηση αυτή της σκέψης και τότε θα αντιληφθείς ότι η σκέψη δεν είναι κάτι το ξεχωριστό από εσένα .Εσύ είσαι η σκέψη και όλο της το περιεχόμενο οι εμπειρίες τα συναισθήματα ,οι αναμνήσεις,το ψυχολογικό φορτίο που κουβαλάει ο καθένας.Αν το δεις αυτό με όλο σου το είναι με όλη σου την καρδιά τότε υπάρχει μια στιγμιαία μεταμόρφωση…δεν είσαι πια ο ίδιος γιατί δε ζεις πια μέσα στη σύγκρουση ,στον πόλεμο που φέρνει η διαίρεση ανάμεσα σε παρατηρητή και παρατηρούμενο.Η σύγκρουση είναι φθορά,είναι απώλεια ενέργειας και χρειάζεσαι απεριόριστη ενέργεια ,χρειάζεσαι την ενέργεια που έχει ένα παιδί,το πάθος που έχει ο ερωτευμένος για να καίει μέσα σου άσβεστη η φλόγα για Ζωή…και τότε αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεθείς στο Ιερό…
Το ταξίδι λοιπόν ξεκινάει από το «τίποτα » και στο «τίποτα» καταλήγει και κάπου εκεί ανάμεσα βρισκόμαστε εμείς…
Ρωτάς, πώς μπορείς να φτάσεις τον άλλο χωρίς εγώ;
Ρωτάω, μπορώ με το εγώ να φτάσω τον άλλο;
άκου και τον Ρουμί:
«όταν άκουσα για την αγάπη Του σκέφτηκα
«Γεια να βρω τον Αγαπημένο
πρέπει να ψάξω με το σώμα, τον νου και την ψυχή».
Αλλ’ όχι,για να βρεις τον Αγαπημένο
πρέπει να γίνεις ο Αγαπημένος.»
ή όπως λέει και ο Κραουνάκης:
«μου’ λεγε η καρδιά πάρε μυρουδιά το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι»
Μετά από τόσο περίπατο που σήμερα θα κλείσει με τραγούδι, μπορείς να με λες και δημήτρη για συντομία 🙂
Καλό βραδάκι και να είσαι καλά.
Δημήτρη (για συντομία),
αν διευκρινίσω κάτι απόψε, θα ‘ναι τούτο μονάχα:
το ερώτημα που έθεσα ήταν ‘πως θα φτάσω στον άλλον χωρίς εγώ’
και όχι ‘πως θα φτάσω τον άλλον χωρίς εγώ’.
Με την πρώτη ανάγνωση, θα έλεγε κάποιος πως δεν διαφέρουν.
Κι όμως.
Το δεύτερο εμπεριέχει σύγκριση και σύγκρουση
ενώ το πρώτο ίσως προσφέρει μόνο κοινή ‘θέα’.
Μπορώ και να το αναλύσω εκτενέστερα αν χρειαστεί.
Ως τότε έχεις τις βραδινές ευχές μου.
ναι! έχεις απόλυτο δίκιο και συγνώμη για το λάθος που έγινε όπως και κάποια ορθογραφικά, από τα «γρήγορα» χτυπήματα στο πληκτρολόγιο με το οποίο δεν είμαι και πολύ εξοικειωμένος.Τα είδα αλλά είχα ξεχάσει και το γεγονός ότι η wordpress σου δίνει την ευκαιρία να επεξεργαστείς και να διορθώσεις το σχόλιο.
Ρωτάω λοιπόν ξανά:
Μπορώ με το «εγώ» να φτάσω στον άλλο;Όταν κοιτάζω τον άλλο και τον «μετράω» κρίνοντάς τον βάση της διαμόρφωσής μου(από την οικογένεια,το σχολείο την θρησκεία κλπ),υπάρχει ανάμεσα σε εμένα και σ’ αυτόν απόσταση.Υπάρχει μια γνώμη μια εικόνα ένα είδωλο για τον άλλο που γίνεται φράκτης για να τον κοιτάξω όπως αυτός είναι.Για τη γυναίκα μου έχω μια εικόνα ,ότι είναι έξυπνη ,όμορφη,αγχώδης κλπ Όταν την κοιτάω χωρίς αυτή τη γνώση, έχω την αίσθηση ότι βλέπω άλλον άνθρωπο…
Στην «λάθος» ερώτηση λοιπόν η σύγκρουση ήταν φανερή.Εδώ μάλλον κρύβεται και χρειάζεται να την ανακαλύψουμε…
Επίσης να διευκρινίσω κι εγώ ότι μιλάμε για την ψυχολογική σκέψη-εμπειρία-μνήμη-χρόνος που τρέφει το «εγώ» και τη σύγκρουση.Οπωσδήποτε διαχωρίζουμε την ψυχολογική σκέψη που είναι αχρείαστη από τη σκέψη για πρακτικά ζητήματα που αφορούν το να πάμε κάπου,το να ασκήσουμε μια τέχνη για να ζήσουμε κλπ που είναι απαραίτητη.
Μα, στ’ αλήθεια με ρωτάς, Δημήτρη;
Φτάνω στον άλλον για μένα σημαίνει διασχίζω τη μεταξύ μας απόσταση.
Δεν σκέφτομαι. Δρω. Εκμηδενίζω το χάσμα. Χτίζω γέφυρα. Απλώνω το χέρι.
Διοχετεύω την ενέργειά μου, την αύρα μου, τις δονήσεις μου.
Βέβαια, το έδαφος -είτε του ενός, είτε του άλλου- δεν είναι πάντα πρόσφορο
να δεχτεί οτιδήποτε εξωτερικό, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα μηδαμινό ερέθισμα.
Οπότε, ακόμα κι αν η απόσταση παραμεριστεί, η επαφή απουσιάζει.
Κατ’ εμέ -στο σημείο αυτό να πω πως πραγματικά χαίρομαι
για τούτη εδώ τη συζήτηση, έστω μέσω αυτού του λειψού μέσου-
δεν ευθύνεται το γεγονός πως υπάρχει μια γνώμη, μια εικόνα, ένα είδωλο
για τον άλλο, όπως λες, αλλά το ότι κόβουμε και ράβουμε στα μέτρα μας
τη γνώμη, την εικόνα, το είδωλο -ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Και αφού πράττουμε το… έγκλημα κατά μια έννοια, αρχίζουμε στη συνέχεια
να έχουμε προσδοκίες από το κατασκεύασμά μας, τις οποίες αργότερα
μεθοδικά και υπομονετικά μεταλλάζουμε σε απαιτήσεις.
Γιατί όλα αυτά;
Γιατί δεν μας αρκεί που είμαστε ανίδεοι, γινόμαστε και θρασείς.
Και μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια, που προσωπικά μου προκαλεί ναυτία,
μιλάμε με έπαρση για την αγάπη και την αλήθεια.
Ενώ, στην πραγματικότητα, απλώς κατακτούμε στόχους
από ανάγκη, βαρεμάρα, συνήθεια, ματαιοδοξία,
ή ακόμα και για μια υστεροφημία βέβαιη…
Με συγχωρείς… έχω ένταση… δεν μπορώ να συνεχίσω.
Την εκτίμησή μου και σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Διάβασα και ξαναδιάβασα το σχόλιό σου kranioUtopia και δε βρήκα να διαφωνώ σε κάτι…κάποια στιγμή νόμισα ότι το είχα γράψει εγώ…παρά την αναπηρία του μέσου φαίνεται να υπάρχει επαφή…κρίμα που σταμάτησες,αυτή η ένταση είναι δημιουργική…
Σε απογοήτευσα, Δημήτρη;
Με συγχωρείς.
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να διαχειρίζομαι τον πόνο της γέννας τούτης.
Ναι, μην απορείς. Περί γέννας πρόκειται.
Άλλωστε, και συ ο ίδιος μίλησες για δημιουργική ένταση.
Άρα, με καταλαβαίνεις.
Τέλος πάντων.
Τι άλλο να γράψω;
Πλεγμένες στιγμές που άλλοτε οδηγούν κάπου και άλλοτε φρενάρουν απότομα με αποτέλεσμα να πέφτω πάνω τους με ορμή.
Δεν είναι θέμα απογοήτευσης.Ένιωσα ότι έγραφες μέσα από την καρδιά σου και αυτό είναι όμορφο όταν συμβαίνει.
Και δες τώρα στην πράξη όσα θεωρητικά συζητούσαμε.Είχες μια ένταση που έβγαινε μέσα από την καρδιά σου όπως τα ορμητικά νερά ενός ποταμού …και ωπ! ξαφνικά επεμβαίνει η σκέψη και λέει «έχω ένταση,στοπ»,λογοκρίνει την αλήθεια της καρδιάς ,σταματάει τη ροή των υδάτων…και ακολουθεί εσωτερική σύγκρουση «καλά έκανες» ,»δεν έκανες καλά» που είναι φυγή από το γεγονός αυτό που συμβαίνει.Και το πράγμα γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο όταν νομίζεις ότι κάποιον απογοήτευσες,κάποια καλή εικόνα μουτζούρωσες.Σε κάθε περίπτωση όμως μπορούμε να δούμε και να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας.
Ας επιτρέπουμε λοιπόν να βγαίνουν πράγματα από μέσα μας χωρίσ να ανησυχούμε,ας επιτρέπουμε στον εαυτό μας να λέει και μαλακείες 🙂
Καλό βράδυ να περνάς καλά.
Φοβάμαι πως με παρερμήνευσες, Δημήτρη.
Δεν διέκοψα διότι μεσολάβησε λογοκρισία αλλά επειδή πονούσα.
Ορμητικά μιλάω και γράφω πάντα. Αλλιώς σωπαίνω.
Συγνώμη λοιπόν για την παρερμηνεία,βλέπεις ο καθένας ερμηνεύει με αυτά που έχει στο μυαλό του 🙂
Την καλημέρα μου kranioUtopia.
Δέχομαι πάντως, Δημήτρη, αυτό που λες.
Όντως όταν επεμβαίνει η σκέψη εκτρέπονται οι δράσεις.
Κι επειδή έφερες ως παράδειγμα το ποτάμι
επιχειρώ αυτή τη στιγμή να παρομοιάσω τη σκέψη με φράγμα,
το οποίο από τη μια χτίζεται με τις καλύτερες των προθέσεων
από την άλλη όμως είναι αδύνατο να αποφευχθεί η επιρροή του.
Ευθύνεται, άραγε, το ίδιο το φράγμα ή ο μάστοράς του;
Μη μου ζητάς συγνώμη όμως. Δεν υπάρχει λόγος.
Γίνε ποτάμι και μίλα, τραγούδησε, ψιθύρισε, φώναξε… ή απλώς κύλα…
Αν υπάρχει κάποιος για να σε ακούσει ή να σε δει, αξίζει την αδιαφορία σου.
Καλησπέρα, Δημήτρη.
Μου θύμισες ένα από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία την «Ασκητικη» του Ν. Καζαντζάκη…ότι καλύτερο για να κλείσει η σημερινή μέρα:
«…μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη,έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας φόβος.
Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά,τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα.
…νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό,την ελπίδα.Τούτο είναι το τρίτο χρέος.
Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.Δεν ξενοδουλεύουμε.Εμείς είμαστε οι αφέντες.Το αμπέλι τούτο της γης είναι δικό μας,σάρκα μας κι αίμα μας…»
Καληνύχτα.
Σαν σήμερα γεννήθηκε, έτσι δεν είναι;
Ενδεχομένως, έχει τη σημασία του ως γεγονός… μπορεί όμως και όχι.
Συζητούσα με ένα φίλο τις προάλλες και νιώθω την ανάγκη, αυτή τη στιγμή,
να μεταφέρω εδώ τον πυρήνα της σκέψης μου…
«Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ποιητές.
Μόνο ποιήματα.
Να γεννιόντουσαν, λέει, τα ποιήματα μυστικά,
χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε τη μήτρα που τα κουβαλούσε και τα έτρεφε.
Αυτό θα άξιζε για μένα.
Να είναι ελεύθερα τα ποιήματα από το φορτίο του δημιουργού τους.
Ελεύθερα να διοχετεύσουν την ορμή του, να μεταβιβάσουν την ύπαρξή του.
Ναι, αυτό που θα είχε αξία θα ήταν
τα ποιήματα να είναι απαλλαγμένα από ‘φερτές ύλες’.»
Και αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, η Ασκητική… ατόφια ποίηση!
Σ’ ευχαριστώ για την αφορμή…
Η διάθεση της ψυχής μου σήμερα, dimitrisp(σε χρόνο ενεστώτα),
-νομίζω, ότι τελικά το προτιμώ ακέραιο το όνομά σου-
με έφερε ως εδώ και απαίτησε να ξαναδιαβάσω το διάλογό μας.
Περιττό να πω ότι υπάκουσα, βέβαια.
Άλλωστε, εκτός από διδακτική ασχολία, ήταν και ευχάριστη.
Ναι kU,
έχει μια μεγαλοπρέπεια το μπλογκικό όνομά μου ακέραιο 🙂
Καλά έκανες,το ιδιο κάνω πολλές φορές κι εγώ και ξαναδιαβάζω παλιούς και ενδιαφέροντες διαλόγους εξετάζοντάς τους από μια άλλη οπτική γωνία…
Καλό βραδάκι θα σου ευχηθώ kU.